Το Las Vegas δεν είναι μια υπερ-πραγματική παρένθεση στη σύγχρονη υπερατλαντική καθημερινότητα. Ούτε βέβαια και απλώς μια περιοχή έντονης μεταμοντέρνας αρχιτεκτονικής. Είναι η θεσμοθετημένη χωρική έκφραση του άλλου μας εαυτού. Είναι μάλλον, καλύτερα, η πολεοδομική αποτύπωση του φαντασιακά κατασκευασμένου μας ειδώλου. Οι Killers, αυτόχθονες αυτής της ετεροτοπίας, δεν φαίνεται – παραδίδοντας το Day And Age – να καταφέρνουν να μετατοπιστούν από τα χαρακτηριστικά αυτά νέον φώτα της ερήμου της Νεβάδα.
Το Day And Age ακούγεται αρχικά σαν μια επανεξέταση της φιλοσοφίας του glamorous indie rock ‘n’ roll του Hot Fuss, με τον στυλιζαρισμένο glam rock ήχο του “Losing Touch” – με το εμβόλιμο σαξόφωνο και τα φαλτσέτα του Flowers – να ανοίγει τον δίσκο. Μια αίσθηση η οποία σβήνει στη διάρκεια των τραγουδιών που ακολουθούν, με το rock να αποτελεί λεπτομέρεια σε μια λανθάνουσα 1980s αισθητική, αποτέλεσμα του σύγχρονου χορευτικού hype περισσότερο, νομίζω, παρά συνειδητή δημιουργική επιστροφή ή καρπός μιας συνολικότερης synth pop αισθητικής. Η τελευταία αποτελεί και το αποστάλαγμα της παραγωγής του Βρετανού Stuart Price, ο οποίος αριστοτεχνικά δένει τα κομμάτια σε ένα σφιχτοδεμένο προιόν. Είναι πιστεύω και η αιτία που το Day And Age διαφοροποιείται από τις προηγούμενες δουλειές των Killers. Το Hot Fuss και το Sam's Town είναι δίσκοι οι οποίοι σου επιτρέπουν να αντιληφθείς την ποιότητα του μουσικού (στις διάφορες πτυχές του, όπως παρουσιάζονται στον δίσκο) με τη μέθοδο του αρνητικού χώρου. Πολύ απλά, εστιάζοντας την προσοχή σου στη σκιά των singles, των υπολοίπων δηλαδή κομματιών.
Η προσέγγιση δεν βαίνει θετική για τον Brandon Flowers και την παρέα του, αλλά, για να αφήσουμε τα πισωπατήματα, το Day And Age δεν αποτελεί τέτοια περίπτωση ακόμα και αν κάποια τραγούδια φαίνεται να έχουν κάποιο προβάδισμα – χωρίς να ανεβαίνει ιδιαίτερα ο πήχης. «He looked just like you’d want him to, some kind of slick chrome American prince, saw Cinderella in her party dress, she was looking for her night gown», ακούμε στο (γραμμένο για τους γονείς του Flowers) “Dustland Fairytale”, δοσμένο είναι αλήθεια με τρυφερότητα και δύναμη – θα βρει πιστεύω αρκετούς να ταυτιστούν με το αμερικάνικο νεανικό φαντασιακό. Το “This Is Your Life” πάλι φέρνει στον νου πρόσφατες μέτριες στιγμές των U2 σε κάποια σημεία, το “I Can't Stay” χρησιμοποιεί πιο tropicalia ρυθμούς, ενώ το ραδιοφωνικό “This Is The World We Live In” φέρει έντονα τη σφραγίδα του Price. Ο δίσκος ολοκληρώνεται με το “Goodnight Travel Well”: πιο εσωστρεφές, μετατοπίζεται αισθητά από την αισθητική των προηγούμενων κομματιών. Γραμμένο μετά τον θάνατο της μητέρας του κιθαρίστα Dave Keuning, αφήνει μια πιο σκοτεινή γεύση στο τέλος.
Το Day And Age δεν είναι κακός δίσκος. Απλά δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που οι ίδιοι οι δημιουργοί του (θέλουν να) θέτουν. Γιατί οι Killers περισσότερο δημιουργούν μια εικόνα, παρά μουσική. Όχι ηχοτόπιο: εικόνα, προέκταση του ευατού τους. Image. Κι έτσι αυτό που τελικά μένει είναι κάτι αφηρημένο. Θαμπό. Σαν αμυδρή θύμιση neon επιγραφής. Γοητευτική – μπορεί όμως να έγραφε οτιδήποτε. Όπως «Are we human, or are we dancer». Γι’ αυτό και σου έρχεται μια αγανάκτηση, ένα αντε πια με αυτές τις μουσικές. Εδώ ο Συμβουλίδης βάζει πρώτους τους Meshuggah και το ObZen, σκέφτεσαι, και κάνουμε κριτική στους Killers...
