Το Family Guy δεν είναι απλά η σπουδαιότερη και αστειότερη σειρά ενήλικων καρτούν όλων των εποχών (για μένα τουλάχιστον): πλέον αποτελεί και έμπνευση για νέες, σκοτσέζικες μπάντες που έχουν κολλήσει σε ένα δωμάτιο, αδυνατώντας να βρουν ένα όνομα το οποίο θα στεγάσει τα μουσικά τους όνειρα. Αρκεί όμως μια βραδιά με ένα επεισόδιο του τρίτου κύκλου των περιπετειών του Peter Griffin και της δυσλειτουργικής του φαμίλιας στο dvd και η έμπνευση σκάει ταυτόχρονα και στους τέσσερις νεαρούς: «από εδώ και στο εξής θα ονομαζόμαστε Drive-By Argument, σαν την ατάκα που μόλις ξεστόμισε ο Brian, ο εξευγενισμένος πλην αλκοολικός σκύλος της οικογένειας Griffin»! Είναι να μην τους αγαπήσω εξαρχής;
Το έχω ξαναγράψει και δεν θα σταματήσω να το υποστηρίζω: το πιο ενδιαφέρον μουσικό fusion πλέον είναι αυτό που παντρεύει τα ηλεκτρονικά μπίτια με τη συμβατική rock ορθόδοξη προσέγγιση μπάσο-κιθάρα-ντραμς, το ρεύμα που χαρακτήρισε τα zeroes – κυρίως ελέω XTRMNTR των Primal Scream. Είναι ο μόνος ήχος που πλέον μπορώ να παρακολουθήσω τόσο μανιακά, τόσο ενεργά. Και οι Drive-By Argument δεν με απογοητεύουν. Χωρίς να σημαίνει πως δεν έχουν ακόμη πολλά ψωμιά να φάνε, διαθέτουν όλα εκείνα τα επιμέρους στοιχεία τα οποία θα τους εξασφαλίσουν κάτι παραπάνω από ένα απλό εξώφυλλο στη ΝΜΕ: έναν τραγουδιστή με τις φωνητικές ακροβασίες και την geordie-scotch προφορά του Paul Smith των Maximo Park, ενορχηστρώσεις α-λα-Killers εποχής Hot Fuss, Postal Service-ικά πλήκτρα, ντραμς σαν αυτά του ντεμπούτο των Bloc Party και κιθάρες που φαίνεται πως κλάπηκαν από το στούντιο ηχογράφησης των Idlewild. Το μόνο πρόβλημα είναι πως δεν αποφασίζουν ποτέ – μα ποτέ – να βάλουν τον ενισχυτή στο 11 (για να θυμηθώ και τη μνημειώδη ατάκα του Nigel Tufnel από το This Is Spinal Tap) και βρίσκονται διαρκώς με το ένα τους πόδι μπρος-πίσω από τη Λεπτή Κόκκινη Γραμμή του «τα-σπάμε-όλα-και-συμφέρουμε», χωρίς ποτέ να καταλήξουν κατά πόσο θέλουν να είναι μάγκες ή δάγκες. Πίσω από κάθε τολμηρό beat ακολουθεί ασθμαίνοντας μια ντελικάτη, αλλά καθόλου ζόρικη κιθαριστική γραμμή και, πίσω από κάθε «χώσιμο» της εξάχορδης, ο κιμπορντίστας ακούγεται σαν αναποφάσιστος ψηφοφόρος της Ν.Δ. πάνω από την κάλπη: να το βαρέσω το μπλιμπλίκι τώρα ή θα μου την πουν οι υπόλοιποι; Και χαντακώνουν μαζί και την έξοχη παραγωγή – εμμονοληπτικέ φίλε Τζιρίτα, θα ενθουσιαστείς με δαύτην.
Το indie electrorock τους πάντως είναι μια χαρά. Ακούς και ξανακούς τα “Dance Like No One's Watching” και “Sex Lines Are Expensive Comedy”, απλά, όταν βλέπεις πως και τις σωστές επιρροές διαθέτουν και μια φιλόδοξη παραγωγή και τα εξαρτησιογόνα hooks τα οποία σε ανεβάζουν στην Premier League της μουσικής, περιμένεις το κάτι παραπάνω απ' αυτούς. Τη γκόμενά σου δεν θέλεις απλά να τη σέβεσαι και να την αγαπάς: θέλεις, κρυφά ή φανερά, να τη θαυμάζεις κιόλας. Και οι Drive-By Argument βρίσκονται ακόμη στη φάση της υπόληψης.
