Το ότι υπάρχουν πολλά και καλά στούντιο δεν σημαίνει σώνει και καλά κάτι. Αν πάρετε ας πούμε για παράδειγμα το “Back Οf Τhe Yards”, θα βλαστημήσετε για το πως ανεβοκατεβαίνει η δυναμική και η ένταση της μπάντας για πολλοστή φορά, ενώ είμαστε μόνο στο 5ο track του νέου δίσκου των Oxford Collapse. Παράλληλα, η αλήθεια είναι ότι το επίπεδο των μουσικών τα τελευταία 25 χρόνια έχει ανέβει κατακόρυφα – ακόμα και αν μιλάμε για μικρά συγκροτήματα. Οι Oxford Collapse επιλέγουν όμως να χάνουν τα βήματα τους ακόμα και όταν προχωράνε σε ίσιο και ομορφοστρωμένο δρομάκι: το “Young Love Messengers” είναι ένα κάκιστο παράδειγμα αυτής της θολούρας.
Η αλήθεια επίσης είναι ότι στην εποχή μας είναι, αν όχι απαραίτητο, στα σίγουρα όμως θεμιτό ο μουσικός/συνθέτης να μπλέκει διαφορετικά στυλ και σχολές μεταξύ τους. Αυτό σε καμία περίπτωση, όμως, δεν σημαίνει ότι παίρνουμε μια βιόλα στη μέση του πουθενά εκεί που στον υπόλοιπο δίσκο βαράνε στα πρίμα οι κιθάρες και την κάνουμε να παίζει με μια χροιά παραμορφωμένη, ονομάζοντας κάτι τέτοιο άποψη. Σε καμία περίπτωση. Επίσης φαντάζομαι ότι στην Καταπαίσουσα Οξφόρδη (τι σόι απωθημένα είναι αυτά με το πανεπιστήμιο; Τους ανάγκασε κάποιος να πάνε;!) δεν φτάνουν τα νέα στην ώρα τους. Και ακόμα και αν φτάνουνε στην ώρα τους μάλλον σπασμένου τηλεφώνου λογική θυμίζει η μεθοδολογία μετάδοσης της πληροφορίας. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι δεν έφτασε στο στούντιο που έκαναν πρόβες τα νέα ότι το indie και η λογική του «ποπάρουμε (ουσιαστικά) πάνω από βομβίζουσες κιθάρες» έχει εδώ και χρόνια γίνει βαρετή. Το έκαναν οι Ash – και μάλιστα πολύ καλά – πολλά χρόνια πίσω. Μάλλον η επιτυχία των Arctic Monkeys και των Vampire Weekend μπέρδεψε κάποιους.
Και υπάρχουν κι άλλα για να φωνάξεις: πώς παίρνεις έναν τραγουδιστή που φαλτσάρει από άποψη, όταν είναι η λάθος άποψη; Και πώς κοτσάρεις ένα εξώφυλλο, το οποίο ανάγεται σε ασθματική σχέση με την εκ Λατινικής Αμερικής κουλτούρα (τουτέστιν πήγαμε σαν κολεγιόπαιδα δυο ταξίδια και σώνει και καλά θα εξάρουμε τα ήθη και τον τρόπο ζωής τους, επειδή δοκιμάσαμε τα καλούδια τους, άρα είμαστε τουρίσταροι – συμπληρώνω εγώ); Και πώς φωνάζεις στις ηχογραφήσεις, όχι από οργή, αλλά επειδή ναρκισσεύεσαι (και μόνο) με το ότι ηχογραφείς; Δεν ηχογραφείς μόνο, μα και περιττολογείς θα πρόσθετα εγώ για τους Oxford Collapse…
