O Ralph Myerz – αν κρίνουμε από τη σημειολογία του ονόματός του – είναι μεγάλος fan της cult soft τσόντας της γερμανικής σχολής των 1970s. Έχει όμως αποδείξει ότι γνωρίζει καλά και τις παρυφές αλλά και την ουσία της electronica, δημιουργώντας π.χ. δίσκους όπως το Your New Best Friends (2005), όπου house, retro electro και chill διαθέσεις συνυπάρχουν αρμονικά. Στον φετινό δίσκο του (πέμπτος συνολικά μαζί με τη δισκογραφία που έχει με τους Jack Herren Band) – που πραγματικά με προβλημάτισε αν θα έπρεπε να τον τοποθετήσω με την ετικέτα του ηλεκτρονικού και όχι με αυτή του hip hop – έρχεται να αποδείξει ότι όταν έβλεπε τα sex exploitation έργα του Russ Meyer (από όπου και δανείστηκε το όνομά του, για όσους δεν κατάλαβαν το αρχικό σχόλιο) πρέπει στο πικάπ του να είχε το Chronic του Dr. Dre και κυριολεκτικά να το έλιωνε στις ακροάσεις…
Στο Ralphorama! Appetite 4 Self Destruction, ο Erlend Sellevold έρχεται να μπλέξει την ρετρό αντίληψή του περί electro με μια (μικρή) συνολική αισθητική άποψη από dub και φυσικά… west side hip hop! Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος ο οποίος ξεκινάει ηλεκτρονικά, γεμίζει με ήχους gangsta-G-Funk hip hop και κλείνει με chill out διαθέσεις, όπου σε κάθε περίπτωση, ακούγεται κάθε στιγμή και ώρα της ημέρας. Οι συμμετοχές από rappers αποτελούν έκπληξη, με αυτή του Talib Kweli να ξεχωρίζει, αλλά και αυτές των (cult) πρωταγωνιστών της Δύσης (Kurupt από Dogg Pound, Devin The Dude, WC από Westside Connection) να σου δίνουν μια εικόνα νορβηγικής τράτας που ξεφορτώνει γαύρο, σε κάποιο νορβηγικό φιόρδ, όχι όμως σε φορτηγάκι, αλλά μέσα σε Impala Lowrider… Κομμάτια όπως το “We Don’t Give A Fuck”, με τη χαρακτηριστική φωνή στο ρεφραίν να βγαίνει από vocoder, θα μπορούσαν εύκολα να βρίσκονται σε κάποιον hip hop δίσκο της Δύσης των πρώιμων 1990s ενώ στο “Sometimes” και το “Αngel” ο Myerz δουλεύει με χαρακτηριστική άνεση μουσικά θέματα, προσδίδοντας όσες funk ή mellow πινελιές χρειάζονται για να αποδοθούν ως chill anthems ικανά να αποτελέσουν το soundtrack διαφημιστικού spot (τύπου «Στις ακτές της Βόρειας Θάλασσας, οι μηχανότρατες του Captain Iglo ψαρεύουν ολόφρεσκο βακαλάο που εγγυάται την απόλαυση στο τραπέζι σας»).
Το Ralphorama! Είναι με λίγα λόγια ένας δίσκος πολύ πρωτότυπος ως προς τη σύλληψη του και μοντέρνα δοσμένος στην εκτέλεσή του – με φρεσκάδα στη μουσική παραγωγή, αλλά βασισμένος σε ρετρό μουσικές φόρμες. Η απόφαση του Ralph Myerz να αφήσει τους Jack Herren Band για να δημιουργήσει κάτι αμιγώς προσωπικό είναι διάσπαρτη σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Εξάλλου ο τρόπος με τον οποίο ο ταλαντούχος Νορβηγός παραγωγός σου μεταδίδει τις εμμονές του είναι απολαυστικός, μουσικά άρτιος και με μια μεγάλη δόση από χιούμορ, αλλά και pop διάθεση, σχεδόν και στις είκοσι συνθέσεις του δίσκου.
