Την ακολουθούν πολλές φήμες και παπαρολογίες (οι τελευταίες από την ημεδαπή ειδικότερα). Φήμη πρώτη: ότι είναι, καλλιτεχνικά, η μικρή ξαδέλφη της (μεγάλης) Barbra Streisand, το οποίο όποιος το λέει είναι βλαξ διότι η ύψιστη Μπάρμπαρα δεν πήγε ποτέ προς το swing και δεν χόρεψε (και μάλιστα τόσο μπριόζικα) στο Broadway. Φήμη δεύτερη: είναι ξινή και στριμμένο άντερο ως συνεργάτης. Σωστό, ίσως, αλλά υπάρχουν και υπέροχες ξινές υπάρξεις, δεν είναι όλες το ίδιο. Όπως και να έχει πάντως, η Χαβανέζα Bette Midler έχει, για παραπάνω από 3 δεκαετίες τώρα, μία καριέρα με τρομακτικά πάνω και κάτω, μέσα και έξω από τον κινηματογράφο, το τραγούδι αλλά και το θέαμα γενικότερα. Καριέρα την οποία αναλαμβάνει να συνοψίσει το παρόν best of – και τα καταφέρνει καλά νομίζω, έστω και αν είναι ελλιπέστατο εκ της συμβάσεως, όπως άλλωστε και τα περισσότερα best μακροπρόθεσμων καλλιτεχνών.
Η ουσιώδης διαφορά της Midler από τις περισσότερες συναδέλφους της είναι πως, συνεχίζοντας την παράδοση των γυναικών καλλιτεχνών των 1940s και 1950s (όπως π.χ. η Sophie Tucker και η Judy Garland), κινείται κατ’ επιλογή σε μία ευρύτερη σκηνή από αυτήν του ενός τάλαντου. Η παρούσα συλλογή δίνει δικαιολογημένα κάμποσο βάρος στη θαυμάσια πρώτη περίοδο της, με το υπέροχο The Divine Miss X (1972) και το ομώνυμο δεύτερο της άλμπουμ του 1973 να δεσπόζουν, ανεξήγητα όμως – για μένα τουλάχιστον – απουσιάζουν τραγούδια από το Songs For The New Depression (1974). Άλμπουμ αποτυχημένο εμπορικά, αλλά ωραία φτιαγμένο και με παραπομπές στην πετρελαϊκή και γενικότερη πολιτικοκοινωνική κρίση της εποχής του. Φυσικά μερίδα του λέοντος καταλαμβάνουν επίσης τα δύο πετυχημένα soundtrack ταινιών όπου η Midler πρωταγωνιστούσε: The Rose (1979) και Beaches και (1988). Υπάρχουν βέβαια και στιγμές όπου η Midler αποδίδει αυτό που στο λαϊκίζον του ονομάζεται «μελούρα», με αργές μελωδικές συνθέσεις βασισμένες στο πιάνο – κάντε, όμως, έναν κόπο να ακούσετε το “Hello In There” και εκεί μέσα θα ακούσετε την ιστορία του θεσμού της οικογένειας, όπως αυτή βάδισε από τα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι το Watergate. Οι εκτελέσεις τέλος από Cole Porter και Rosemary Clooney συμπληρώνουν απόλυτα τη φωνητική εικόνα αυτής της σκαμπρόζας κυρίας, η οποία έπαιξε (και συνεχίζει) με μία σχεδόν ειρωνική εικόνα/ματιά πάνω στις θεσμικές media εικόνες της Αμερικής, παντρεύοντας με αλμοδοβαρικό τρόπο την τροτέζα, τον αυτοσαρκασμό (του ύψους της και των χαρακτηριστικών της γενικότερα), τη βαρεμάρα της μέσης Αμερικανίδας, καθώς και το σεξ και τα ανεκδοτολογικά του στοιχεία.
Αν σας αρέσει λοιπόν το κλασικό αμερικάνικο αστικό τραγούδι, αυτή είναι μια καλή συλλογή από μία εμβληματική του φιγούρα. Αν δε δείτε πως σας αρέσει ο δίσκος, καιρός είναι να αναζητήσετε τα θρυλικά ντουέτα της Midler με τον Barry Manilow. Αυτός και αν είναι παρεξηγημένος στην Ελλάδα.... Δόξα τον Ύψιστο, τον τελευταίο καιρό άρχισα να ακούω καλές κουβέντες τουλάχιστον για τον άλλο κολοσσό, τον Neil Diamond...
