Ήμουν στο τελείωμα της εφηβείας μου όταν «έσκασαν» οι Less Than Jake με το Pezcore (περισσότερα για αυτό, από μια άλλη ματιά από τη δική μου, από τον Νίκο Σβέρκο) – και δεν επιλέγω τυχαία το ρήμα, γιατί δεν ήταν και μικρή η αίσθηση που έκαναν σε ένα περιβάλλον ήδη ευμενώς προσανατολισμένο προς την punk pop αισθητική λόγω Green Day και Offspring. Είχαν βέβαια παρουσία και πριν το Pezcore, όπως θα σας πει και ο Διονύσης Κοτταρίδης στο Losers, Kings, And Things We Don’t Understand, αλλά ήταν αρκετά underground για να την ξέρει ένας 18άρης στην Ελλάδα. 13 χρόνια μετά πάντως και 7 άλμπουμ αργότερα, ο νέος τους δίσκος GNV FLA δίνει την εντύπωση πως ο μουσικός τουλάχιστον χρόνος σταμάτησε στο 1995.
Η παραπάνω παρατήρηση έχει δύο όψεις – όπως δύο όψεις έχει και ο νέος δίσκος των Less Than Jake, ένα tribute στο Gainsville της Φλόριντα απ’ όπου κατάγονται. Ναι μεν, από τη μία, θαυμάζεις το πόσο νεανικές παρέμειναν στην έκφρασή τους οι φωνές του Chris Demakes και του Roger Manganelli, το πόσο προσκολλημένη στα εφηβικά ιδεώδη παραμένει η γραφή της μπάντας και βέβαια το πάθος με το οποίο δίνονται στο υβρίδιο μεταξύ ska, punk και pop που υπηρετούν: παραμένουν ένα συγκρότημα το οποίο δεν γίνεται να ακούσεις απλά, δίχως να διαβάσεις και τους στίχους τους (τους γράφει σταθερά ο ντράμερ Vinnie Fiorello). Και ασφαλώς υπάρχουν και ορισμένα ωραία τραγούδια στον δίσκο, όπως το “Does The Lion City Still Roars?”, το “Settling Son” ή το “The State Of Florida” – οι Less Than Jake είχαν άλλωστε πάντοτε καλή σχέση με ό,τι ονομάζουμε «πιασάρικο».
Από την άλλη, όμως, δεν μπορείς να μην επαναστατήσεις απέναντι στον αφόρητο συντηρητισμό της μπάντας. Δεν είναι εκνευριστικό να γράφουν ακόμα τραγούδια με στίχους όπως «Steps one and two, walk home drunk, wake up confused, with a stranger next to you» (“City Of Gainesville”); Όχι γιατί το θεωρώ υποκριτικό – αν μη τι άλλο είμαι κι εγώ ένας συνομήλικός τους ο οποίος διατηρεί ακόμα αυτό το lifestyle – αλλά γιατί το βρίσκω εύκολο. Όπως εύκολα, ενοχλητικά εύκολα, βρίσκω και άλλα πράγματα στους Less Than Jake: τους στενούς ορίζοντες της ska-punk μανιέρας τους, που σε κάνει να νομίζεις ότι απλώς παραλλάσσουν το ίδιο πάνω-κάτω τραγούδι, την υπολογισμένη δοσολογία διαμαρτυρίας απέναντι στο «σύστημα» η οποία περιέχεται στις πιο δυναμικές στιγμές τους και, τέλος, την εμφανή περιφρόνησή τους προς την οποιαδήποτε εξέλιξη του ήχου τους.
Δεν διαφωνώ με τον «Legends in their own right» χαρακτηρισμό που τους έδωσε το Big Cheese κι εκείνοι κότσαραν στον δίσκο για την προώθησή του. Και, όπως είπα, υπάρχουν και ορισμένα καλά τραγούδια εδώ. Το σύνολο, όμως, του GNV FLA είναι τόσο τακτοποιημένο, στρογγυλεμένο και ευπρόβλεπτο, ώστε καταλήγει να σε πνίγει στη φορμόλη, παρά να σου θυμίζει τα όσα έκανες στα late teens σου...
