Οι Calexico αργά και αθόρυβα έχουν κλείσει πάνω από 10 χρόνια στον χώρο της μουσικής. Από τη συλλογή των ηχογραφήσεων του Spoke πίσω το 1997, η πορεία τoυ διδύμου από το Tucson της Arizona έχει αφήσει ουκ ολίγα επιτεύγματα ικανά να στοιχειοθετήσουν την αποδοχή τους ως συγκρότημα ταυτόσημου ενός ολόκληρου μουσικού ρεύματος και τεχνοτροπίας, που μετά την λαίλαπα των 1980s αναβίωσε και γιγαντώθηκε ξανά χάρη και στις δικές τους προσπάθειες. Με άλμπουμ-εξαιρετικά δείγματα της σκηνής της Americana, οι Calexico έχτισαν την κληρονομιά τους έχοντας κοινωνούς ένα μεγάλο κομμάτι μουσικόφιλων, ακόμα και εδώ στην Ελλάδα, που τους ακολουθεί σε κάθε τους δισκογραφικό βήμα.
Σε αυτή τη λογική, η αναγγελία κυκλοφορίας νέου άλμπουμ και η προσπάθεια «αποκωδικοποίησής» του θα πρέπει να λάβει υπόψη της σοβαρά το γεγονός πως οι Calexico αποτελούν πλέον ένα «δεδομένο». Το αποδεικνύουν τα συνεχόμενα πολύ καλά άλμπουμ από το Black Light μέχρι το Garden Ruin που έχτισαν αυτή τη διαδρομή και δημιούργησαν αυτό το κοινό, τα οποία όμως μοιράζονται και επιδεικνύουν στο άκουσμά τους την σφραγίδα των δημιουργών τους – όπως τα δίδυμα αδέρφια αυτή των γονιών τους. Οι δίσκοι δεν διαφέρουν ούτε στο εξώφυλλο (εξαιρώντας το Garden Ruin που έπρεπε να ψάξεις λίγο παραπάνω την ιδιαίτερη επιγραφή του ονόματος της μπάντας), χωρίς όμως αυτό να είναι εμπόδιο για την παραδοχή της καλλιτεχνικής τους ολότητας.
Με τα παραπάνω κατατιθέμενα ως γενική παρατήρηση, τι μπορεί να περιμένει κανείς από το «νέο» άλμπουμ με την ονομασία Carried to Dust;;. H απάντηση, αν και μπορεί εύκολα να μαντευτεί εκ προοιμίου (κοιτώντας το εξώφυλλο), είναι τίποτα παραπάνω από καλή μουσική. Καλή μουσική όπως έχουν συνηθίσει να φτιάχνουν οι κ.κ Burns και Convertino χρησιμοποιώντας όλο το φάσμα της γενικότερης καλιφορνέζικης μουσικής παράδοσης, αναμειγνύοντας spaghetti western, mariachi, country αλλά και jazz, πορτογαλικό fado και λοιπά ethnic χαρακτηριστικά. Το εισαγωγικό “Victor Jara's Hands” – τραγούδι φόρος τιμής στον ομώνυμο Χιλιανό ποιητή, συνθέτη, στιχουργό και πολιτικό ακτιβιστή που βρήκε το θάνατο από το καθεστώς Πινοσέτ – θέτει το κλίμα με τα αρχικά στακάτα ντραμς και την κοφτή κιθάρα, για να εξελιχθεί στη συνέχεια με την βοήθεια των πνευστών και των «ισπανικών» φωνητικών: προσφορά κάποιου Jairo Zavala (που υπογράφει και συνθετικά), σε ένα κλασικό ισπανόφωνο λατινοαμερικάνικο κομμάτι. Το “Two Silver Trees” συνεχίζει κινούμενο σε πιο americana φόρμες με τα ψιθυριστά φωνητικά, τον αργόσυρτο ρυθμό και το σταθερό χτύπημα του ταμπούρου να σε μεταφέρει σε κάποια ξεχασμένη ghost town της ερήμου. Στο “Writer’s Minor Holiday” πάλι μπορείς να πεις πως γίνονται pop μόνο απ’ το «Ουουου» που ακούγεται στο ξεκίνημα και στο ρεφρέν, όσο εναλλακτικοί γίνονται και στο “Man Made Lake” με τη χρησιμοποίηση guitar strings από telecaster, γιατί τα άλλα είναι όπως τα ξέρετε. Στο δε “Inspiracion” χαιρετάμε όλοι μαζί τον σύντροφο Φιντέλ Κάστρο και τραγουδάμε «κορασόν» μαζί με ένα φίλο από τα παλιά (Jacob Valenzuela), ώστε να δέσει το γλυκό καλύτερα απ’ ότι κάτι Κουβανούς τους οποίους έχουν φέρει με το καράβι όλα τα λατινομάγαζα που εμπορεύονται το είδος, ενώ οι ερωταποκρίσεις ανάμεσα σε Burns και Beam (Iron & Wine) πάνω από τη χαρακτηριστική τρομπέτα του Convertino στο “House Of Valparaiso” προσδίδουν το «ήσυχο» ερημικό ύφος του Carried To Dust.
Συνολικά, το άλμπουμ αποτελεί άλλη μια απόδειξη του ποσό καλά κατέχει η συγκεκριμένη μπάντα τη συγκεκριμένη μουσική. Άμεσο, συνεκτικό και συνεχόμενο, το Carried To Dust ρέει σε αυτιά που έχουν μάθει να το ακούν χρόνια πριν. Το γεγονός πως εμφανίζεται πιο spooky, αφαιρώντας λίγο τις μακρόσυρτες ενορχηστρώσεις, κάνοντας εξυπνότερη χρήση της τρομπέτας και κρατώντας ταυτόχρονα τις ισορροπίες με κανα-δυο κομμάτια πιο γρήγορα, δεν αλλάζει τίποτα από τη γενικότερη ιδέα ενός Calexico άλμπουμ. Σε όσους άρεσαν τα προηγούμενα θα τους αρέσει κι αυτό (και λίγο παραπάνω από το Garden Ruin), σε όσους βαρέθηκαν με τα προηγούμενα θα βαρεθούνε και με αυτό, ενώ όσοι δεν τους έχουν ανακαλύψει ως τώρα δεν θα το κάνουν ποτέ.
