Ραγδαίες υπήρξαν ακριβώς δύο χρόνια πριν οι εξελίξεις στο στρατόπεδο των Sham 69, με τον κιθαρίστα Dave Parsons να παίρνει τα ηνία και να πετάει έξω τον εμβληματικό frontman, ιδρυτή και μοναδικό εναπομείναντα της αυθεντικής σύνθεσης, Jimmy Pursey. Απόφαση όχι και τόσο αλαζονική όσο μπορεί να ηχεί, μιας και ο Parsons ήταν πράγματι το έτερο ήμισυ των Sham 69 από την επανασύνδεση του 1986 και έπειτα, ενώ υπήρχαν και σοβαρά ατοπήματα του Pursey, πρώτα με τη μπάντα του Graham Coxon των Blur στο “Hurry Up England (The People’s Anthem)” και ύστερα στα οικονομικά θέματα. Όπως πάντως και να είχε, το ρίσκο που πήρε ο Parsons ήταν τεράστιο: όσο σαλάτα κι αν τα είχε κάνει ο Pursey, εξαγριώνοντας τους υπόλοιπους, υπήρχε κάποια αλήθεια στον ισχυρισμό πως εκείνος ήταν οι Sham 69.
Ο Parsons πάντως κατάφερε να αποδείξει, με τον νέο τραγουδιστή Tim “Scazz” Scargill και το άλμπουμ Western Culture (2007), πως υπήρχε ζωή και μετά τον Jimmy Pursey, ενώ έστρεψε και πάλι τη μπάντα προς τις Oi! ρίζες της, συνειδητοποιώντας πως, καλώς ή κακώς, αυτό ήταν οι Sham 69 και δεν μπορούσαν στα γεράματα να μετεξελιχθούν σε κάτι άλλο. Με το φετινό όμως Seriously Ultimate είναι λες και βάλθηκε να καταστρέψει εν μία νυκτί όσα έχτισε, αφήνοντας τον Pursey να γελάει τελευταίος. Γιατί άλλο να γράφεις υλικό πάνω στον Scazz και άλλο να επανεκτελείς όλα τα κομμάτια των 1970s που σε έκαναν ό,τι τελοσπάντον σε έκαναν, αναθέτοντας στον Scazz αν όχι να ξεπεράσει, τουλάχιστον να ισοφαρίσει τον Pursey σε ένα παιχνίδι που ήταν εντελώς δικό του, μέχρι να το χάσει από τους σκίνχεντς του National Front οι οποίοι έκαναν τις συναυλίες της μπάντας λαμπόγυαλο. Είναι αλήθεια πως το Western Culture, ενώ επέβαλλε τον Scazz στο κοινό, δεν έπεισε για την αξία του υλικού του, όντας ένα άλμπουμ νωθρό και κουρασμένο. Αλλά το πίσω ολοταχώς που προφανώς διέταξε ο Parsons, αποδείχτηκε μια ακόμα χειρότερη επιλογή.
Όπως θα περίμενε κανείς, οι επανεκτελέσεις των παλιών hits είναι αρκούντως ηλεκτρισμένες και τσαμπουκαλίδικες σε επίπεδο παραγωγής και παιξίματος (ο Parsons δίνει ρέστα στην κιθάρα), αλλά ο Scazz δεν τραβάει. Προσπαθώντας να «πατήσει» στο στιλ του Pursey και να το μπολιάσει με κάτι από Sex Pistols, τα κάνει απλώς μαντάρα σε ιστορικά για τη δεύτερη punk γενιά (αλλά και για το Oi!) κομμάτια όπως το “Angels With Dirty Faces”, “Questions And Answers”, “Hersham Boys”, “Ulster”, “Borstal Breakout” και “If The Kids Are United”. Για να του αποδώσουμε βέβαια και τα του Καίσαρος, όταν αφέθηκε σε πιο προσωπικά μονοπάτια υπήρξε πιο πετυχημένος, το έκανε όμως σε ελάχιστες περιπτώσεις, π.χ. στο “Unite And Win” και στο “The Cockney Kids Are Innocent”. Έτσι, τα τραγούδια που κάποτε μίλησαν στις καρδιές μιας νεολαίας υπό περιθωριοποίηση στην προ-Θατσερική Βρετανία, κατέληξαν τώρα ρυτιδιασμένες καρικατούρες της ίδιας της ιστορίας τους...
