Οι Kαναδοί Land Of Talk εμφανίζονται ξανά στο προσκήνιο με τη νέα τους δουλειά Some Αre Lakes. Σε μια ατμόσφαιρα αμερικανικανοτρεφούς alternative, το group σκιαγραφεί τη μουσική του βασισμένο και στηριζόμενο σε πολύ μεγάλο βαθμό στην αρκετά καλή φωνή της τραγουδίστριας Εlizabeth Powel. Φωνή που μοιάζει πολύ, υφολογικά, με αυτή της Cat Power, ενώ ενίοτε φλερτάρει φωνητικά με τα, άνευ συγκρίσεως βέβαια, ξεσπάσματα της PJ Harvey. Μουσικά πάλι τα κομμάτια είναι νευρικά, ζωντανά, σύντομα και σφιχτοδεμένα, με αλλεπάλληλες κιθαριστικές εκτονώσεις. Δεν ξεπερνούν, όμως, τον εαυτό τους, ούτε και προσφέρουν κάτι παραπάνω από μια ή δύο το πολύ ευχάριστες ακροάσεις.
Ξεχωρίζω το ομώνυμο του δίσκου κομμάτι, γιατί ακριβώς δίνει ένα στίγμα, αυτό μάλλον που θα έπρεπε οι Land Of Talk να δώσουν επιτέλους στο κοινό τους, ξεπερνώντας την ομοιομορφία η οποία χαρακτηρίζει και αυτό τους τον δίσκο. Πραγματικά η τραγουδίστρια τους σε κερδίζει ερμηνευτικά, και γι’ αυτό και όλο το άλμπουμ φαίνεται να έχει φτιαχτεί για να «εκμεταλλευτεί» όσο το δυνατόν το πλεονέκτημα Elizabeth Powel. Δυστυχώς ,όμως, μουσικά όλες οι συνθέσεις του group μοιάζουν τόσο, ώστε στο τέλος δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω κάτι ή να θυμηθώ πού στάθηκα κάπως παραπάνω, ενώ αρκετές φορές δεν διέκρινα το απαιτούμενο συναίσθημα στη μελωδική και απόλυτα ταιριαστή, παρ’ όλα αυτά, φωνή της ερμηνεύτριας.
Τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα να ακούσω ένα άλμπου που δεν με γέμισε. Και ενώ ξεκίνησα με τις καλύτερες διαθέσεις, έβγαλα το συμπέρασμα ότι δεν μπορώ να αρκούμαι σε αυτό το επίπεδο αποτέλεσμα, όταν μάλιστα υπάρχουν alternative ή/και post rock συγκροτήματα που με κάνουν να ανατριχιάζω…
