Αρκετά συγκρατημένος και εσωστρεφής εμφανίζεται στην τελευταία του δισκογραφική δουλειά ο Beck. Φαίνεται ότι έπαψε να κάνει παρέα με ψυγεία που πηδάνε φούρνους, καταπιέζοντας το παιδί μέσα του που τον έκανε όμως τόσο γοητευτικό. Πλέον, κρυμμένος πίσω από το μακρύ μαλλί του και το υπερμέγεθες για το κεφάλι του καπέλο, έρχεται αντιμέτωπος με τις μοντέρνες τύψεις του, αλλά και με τις απαιτήσεις ενός κοινού το οποίο έχει μάθει να είναι υπερβολικά αυστηρό με τις μουσικές ιδιοφυίες.
Στο Modern Guilt έχεις την αίσθηση ότι, σε αντίθεση με τις προηγούμενες δουλειές του, αυτή τη φορά ο Beck δεν προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του αλλά αντίθετα να συμβιβαστεί με αυτόν. Τα πιο cool φωνητικά του κόσμου παντρεύονται με μελωδίες ψυχεδελικές, που τη μια φλερτάρουν απερίσκεπτα με τα κύματα και την άλλη με τον πάτο. Γι’ αυτό άλλωστε δεν ήταν πάντα τόσο ιδιαίτερος ο Beck; Για τη δυνατή δόση ειρωνείας που είχε πάρει από την καθημερινότητα και με την οποία συνήθιζε να εμβολιάζει κιθαριστικές ενορχηστρώσεις που αγαπάνε τους πειραματισμούς. Στα μείον, εν τούτοις, του δίσκου συγκαταλέγεται το γεγονός ότι, ενώ στα credits βλέπουμε μια Cat Power ως συμμετοχή στα κομμάτια “Orphans” και “Walls”, πραγματικά είναι σχεδόν αδύνατο να την ακούσουμε. Κρίμα, γιατί η βραχνιασμένη της φωνή θα ταίριαζε τόσο πολύ με τον 21st century cowboy Beck…
Στον δίσκο – την παραγωγή του οποίου έχει επιμεληθεί ο Danger Mouse – το πιο ηλεκτρονικό στοιχείο λείπει, με τα φευγαλέα breakbeats του “Replica” να αποτελούν τη μοναδική εξαίρεση. Αν και χαμηλών τόνων, το “Youthless” είναι ένα από τα πιο δυνατά σημεία της κυκλοφορίας, κυρίως λόγω των στίχων του. Ο Beck μάς καλεί να σκεφτούμε το πώς βιώνουμε τη νιότη μας και τον κόσμο που εξελίσσεται γύρω μας. Στο “Walls” πάλι γίνεται πιο ευθύς, με στίχους όπως «You treat distraction like it’s a religion» ή «You got warheads stacked in your kitchen». Αν μη τι άλλο, όσοι μένουν στο κέντρο της πόλης και όχι στην ουτοπική φούσκα των προαστίων θα νιώσουν την επικαιρότητα αυτών των στίχων. To καλό στην όλη η υπόθεση είναι βέβαια ότι ο Beck σε κανένα σημείο δεν διεκδικεί τη θέση του ιεροκήρυκα και πιθανότατα θα ήταν έτοιμος να βαρέσει με ένα πιατίνι το κεφάλι οποιουδήποτε υποστήριζε κάτι τέτοιο. Αντίθετα, έχεις την αίσθηση ότι μετά από χρόνια κάνει κάτι που τον εκφράζει χωρίς να ενδιαφέρεται για το τι θα πουν οι άλλοι και πιο συγκεκριμένα όσοι θα κάτσουμε να γράψουμε δύο-τρεις αράδες για το τι εστί Modern Guilt. Μακάρι όλοι οι συνθέτες να μοιραζόταν την προοπτική του. Ο δίσκος κλείνει πολύ ταιριαστά με το ράθυμο “Volcano” και τους αυτοαναφορικούς του στίχους, που σε βυθίζουν σε ένα trip περισυλλογής λίγο πριν την κάνεις για να συναντήσεις το δικό σου ηφαίστειο. Όχι για να πέσεις μέσα, άλλα για να νιώσεις τη θερμότητά του σε κάθε σπιθαμή του σώματος σου. Τελικά δεν πήγε μόνο ο Τζο προς τα ‘κει…
