Με τον τίτλο Άδεια Γάμου προβλήθηκε στην Ελλάδα η κομεντί του «τηλεοπτικού» σκηνοθέτη Ken Kwapis Licence To Wed, όπου ο Robin Williams, ως Αιδεσιμότατος Frank, βάζει εμπόδια στον γάμο του Ben (John Krasinski) με τη Shadie (Mandy Moore) για το καλό του νεαρού ζευγαριού, ώστε να μην ευλογήσει μια ένωση βιαστική, η οποία δεν έχει περάσει τα απαραίτητα τεστ. Υπόθεση περισσότερο χαζή παρά πρωτότυπη, σε μια ταινία με πολλά κλισέ και μέτριες ερμηνείες που ποντάρει στον Robin Williams για να «ζωντανέψει».
Το soundtrack, πάντως, είναι πολύ καλύτερο από την ταινία. Ξεκινάει περίφημα, με το πολυφορεμένο μα κλασικό “Unchained Melody” των Righteous Brothers, συνεχίζει θυμίζοντάς μας τους αδίκως υποτιμημένους Jay & The Americans στο “This Magic Moment” και την πάντα καλοδεχούμενη gospel-soul των Staple Singers (“Love Is Plentiful”), ενώ επιστρατεύει και τους Beach Boys (“God Only Knows”) και τον Al Green (“Let’s Get Married”) ως αποτελεσματικές ενισχύσεις. Ενώ, όμως, κάνει ένα τόσο καλό ξεκίνημα, στη συνέχεια ο ειρμός χάνεται με επιλογές συμπαθητικές μεν, μα σαφώς μετριότερες, όπως π.χ. την άνευρη – και αχρείαστη, τελικά – jazz ανάγνωση της Madeleine Peyroux στο “Dance Me To The End Of Love” του Leonard Cohen. Επιπλέον, συμβαίνει το εξής αθέμιτο, κατά τη γνώμη μου: η αφρόκρεμα των τραγουδιών (όλα π.χ. τα προαναφερθέντα) δεν ακούγονται στην ταινία, αλλά παρόλα αυτά αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του soundtrack, όπως και το πιο ενδιαφέρον τμήμα του: τα τραγούδια που ακούει κανείς στο φιλμ (π.χ. η συνεργασία Son Of Dave και Martina Topley Bird στο “Devil Take My Soul” ή το “Let Me Take You Far Away” των Shake) είναι μεν ευπρόσωπα, όχι όμως και κάτι το σπουδαίο.
Δεν ξέρω λοιπόν, τελικά, σε ποιους ακριβώς απευθύνεται το παρόν soundtrack. Ως σουβενίρ της ταινίας, για όσους υποθέσαμε πως την είδαν και εκστασιάστηκαν τόσο ώστε να θέλουν διακαώς και το soundtrack, δεν είναι αντιπροσωπευτικό. Για όσους πάλι έχουν ακούσει και λίγο σοβαρότερα μουσική στη ζωή τους, τα καλύτερα τραγούδια θα τους είναι ήδη γνωστά, ίσως δε και αποκτημένα στο αυθεντικό πλαίσιο δημιουργίας τους. Προκύπτει έτσι ένας δίσκος που ναι μεν ακούγεται ευχάριστα και περιέχει καλά τραγούδια, στερείται όμως εντελώς λόγου ύπαρξης – γι’ αυτό και η βαθμολογία.
