Η electronica σαν είδος έχει φτάσει σε ένα σημείο εξέλιξης που δύσκολα πλέον τη συναντά κανείς αυτούσια, ατόφια. Ίσως να οφείλεται στη σύγχρονη τάση της τραγουδοποιίας να επιβάλλει (εντός ή εκτός εισαγωγικών) την πρόσμιξη των μουσικών ειδών, αλλά γεγονός παραμένει ότι για τη δημιουργία (ή την προσπάθεια δημιουργίας) κάτι καινούργιου, σε μια εποχή ειδικά όπου έχουν ακουστεί τόσα και τόσα μουσικά ιδιώματα, σε τόσες διαφορετικές εκδοχές, η περαιτέρω πρόσμιξή τους αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους δρόμους που μπορεί να μας οδηγήσει παρακάτω.
Το Haphazard, πάντως, κινείται σε μια διαφορετική κατεύθυνση. Ειλικρινά έχω πολύ καιρό να ακούσω κάποιον δίσκο και να μην έχω έστω και τον ελάχιστο προβληματισμό όσον αφορά την κατηγοριοποίησή του. Ο Rogue Audio (aka Cass, το ένα μισό δηλαδή του house ντουέτου Deadset), εμφανώς απαλλαγμένος από σκέψεις σαν την προηγούμενη, δημιουργεί τον παρθενικό του δίσκο, παίζοντας μια ατόφια, καθαρή σαν κρύσταλλο electronica. Μοιραία, λοιπόν, το Haphazard δεν διεκδικεί κάποιο μετάλλιο ευρασιτεχνίας και χαρακτηρισμοί όπως πρωτοποριακός ή καινοτόμος αποκλείονται σχεδόν εξ’ ορισμού, ενώ οι προσδοκίες που μπορεί να έχει κάποιος από τη συγκεκριμένη δουλειά ξεδιαλύνονται εύκολα με το πρώτο κιόλας άκουσμα. Επομένως, αν ο Rogue Audio έχει, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, χάσει ήδη κάποιους πόντους από την ίδια τη στάση του απέναντι στη μουσική, από το γεγονός, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει καμία διάθεση εξέλιξης του...γνωστικού του αντικειμένου, μένει να φανεί αν μπορεί να μας βάλει στον δικό του μικρόκοσμο και να μας προσφέρει κάποιες συγκινήσεις.
Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με 17 συνθέσεις, οι οποίες πιάνουν την electronica σχεδόν από κάθε πιθανή πλευρά της. Υπάρχει η Kraftwerk-ική πλευρά (πώς θα μπορούσε άλλωστε να λείπει η αναφορά στους νονούς του είδους σε μια τέτοια αναδρομή;), που γίνεται εμφανέστερη στο “Time Spent Dreaming Is Never Wasted”, στο “Amazing Place” ή στο ιντερλούδιο “Can I Get A Reboot?”, αλλά ενυπάρχει σαν αίσθηση διάσπαρτη και ανακατεμένη σε πολλά σημεία του δίσκου. Υπάρχουν ύστερα οι επιρροές από τη μετά-acid house σκηνή της δεκαετίας του 1990, εκφρασμένη από ονόματα όπως οι Underworld ή οι Orbital (“Help Me To Help You”, “Beatbox”, “Battery & Me”, “Let's Hug It Out”), οι αναφορές κατόπιν σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή της electronica, όπως την πρωτοπαρουσίασαν οι Boards Of Canada (στο θρυλικό τους άλμπουμ Music Has The Right To Children) και τη συνέχισαν διάφορες εστίες καλλιτεχνικής δημιουργίας όπως αυτή της Morr Music (χαρακτηριστική περίπτωση τα ορχηστρικά “The Only Winning Move” κατά κύριο λόγο και το “Custom Made” κατά δευτερεύοντα), καθώς και μια πιο pop αισθητική, με τα “Get Down” και “Game Face”. Τέλος, υπάρχει το “Warrior”, που δείχνει σαν να ισορροπεί ανάμεσα στο ragga/breakbeat υβρίδιο των Asian Dub Foundation και το acid house των KLF (άραγε τους θυμάται κανείς αυτούς; - σημ. αρχισυντάκτη: εγώ! τους λατρεύω!), αλλά και το breakbeat του “Security For All” (ίσως του highlight του δίσκου), όπου και κλείνει αυτή η πλούσια (αν μη τι άλλο) αναδρομή σε πολλά από τα μονοπάτια όπου περιηγήθηκε η electronica εδώ και τόσες δεκαετίες.
Μια αναδρομή που μπορεί να φέρνει στο μυαλό πολλά ονόματα, πολλούς ήχους, πιθανόν ξεχασμένους, είναι όμως λίγες οι φορές όταν αυτό που ακούς σε συνεπαίρνει, σε παρασύρει και σε συγκινεί και περισσότερες αυτές που απλά σε κάνει να θυμηθείς ακούσματα και να σπεύσεις να τα αναζητήσεις, αφήνοντας εύκολα και χωρίς ιδιαίτερες τύψεις τη – με αγνές έστω προθέσεις αλλά επαναληπτικής υφής και ως εκ τούτου δευτερογενούς παραγωγού συναισθημάτων – μουσική του Rogue Audio. Κλείνοντας, έχω την αίσθηση ότι ο Rogue Audio δεν αποτυγχάνει ακριβώς, αλλά ούτε και τα καταφέρνει. Σίγουρα μια ακρόαση δεν κουράζει, δεν σε κάνει να πατήσεις εσπευσμένα και με αποστροφή το stop, ούτε βέβαια από την άλλη σε κάνει να αδημονείς για περαιτέρω συνολικές ακροάσεις, αν και δυο - τρία τραγούδια (“Security For All”, “Beatbox”, “Battery & Me” και “Game Face”) είναι άξια προσοχής. Γεγονός, όμως, που δεν δύναται επ' ουδενί να ανεβάσει τον πήχη άνω του μετρίου...
