Δεν υπήρξα ιδιαίτερος fan των Faith No More, τους οποίους τιμούσα πάντως για το ανένταχτο στιλ τους και για τη ρηξικέλευθη οπτική τους για τον σκληρό ήχο. Με τα χρόνια πάντως με βρήκα να έρχομαι όλο και πιο κοντά στις ανησυχίες του Mike Patton, γενόμενος πιστός λίγο-πολύ ακόλουθος των όσων δημιούργησε (μόνος ή με τα διάφορα σχήματα όπου εμπλεκόταν) μετά το τέλος των Faith No More (μια δεκαετία τώρα). Η φετινή χρονιά τον βρήκε να ανακάμπτει δισκογραφικά με δύο κυκλοφορίες, μία μαζί με τους Fantomas (σε live, όμως, του 2006) και μία με το παρόν soundtrack – δουλειά δυστυχώς με την οποία μάλλον μας τα χάλασε...
Ο Patton ανέλαβε βασικά να ντύσει με μουσική το 25λεπτο φιλμάκι του Derrick Scocchera, A Perfect Place, φιλμάκι το οποίο, σημειωτέον, μοιράζεται μαζί με το cd, σε cd/dvd έκδοση του άλμπουμ. Για να αποδώσει τη noir ατμόσφαιρα της ταινίας, ο Patton επιστράτευσε τις συνήθεις πειραματικές του διαθέσεις, μαζί με ένα κοκτέιλ από jazz, κλασικούς και pop ήχους, με τους οποίους και χτίζει όντως μια ταιριαστή ατμόσφαιρα. Παρόλο, όμως, που εξυπηρετεί έτσι τις ανάγκες της εικόνας, του διαφεύγει η αυταξία του μουσικού έργου: το soundtrack δηλαδή, ως αυτόνομο άκουσμα, προκύπτει ως ένα φιλτράρισμα από τον Patton των επιρροών του από John Zorn (όσον αφορά τη free jazz πλευρά) και από Angelo Badalamenti και Ennio Morricone (όσον αφορά την πιο κλασικίζουσα κινηματογραφική αίσθηση), με το προσωπικό του στοιχείο να είναι πολύ πιο περιορισμένο από όσο θα έπρεπε, εμφανές κατά σημεία μόνο, όπως π.χ. στους τρελούς φυλετικούς ρυθμούς του “Catholic Tribe” – οι οποίοι ανακατεύονται με εκκλησιαστικό όργανο – στα παρανοϊκά φωνητικά του “A Little Pocker Tomorrow Night?” ή στους σαδιστικούς στίχους του “A Perfect Twist”.
Η συνολική ακρόαση προκύπτει έτσι άνιση, ενώ δεν αποφεύγεται και μια αίσθηση πολυλογίας. Παρόλα αυτά, ο Patton, αν και σαφώς απέχει από τον γνωστό καλό εαυτό του στο A Perfect Place, δεν ξεπέφτει κιόλας στο επίπεδο της «πατάτας». Το “Il Cupo Dolore” αποτελεί μια θαυμάσια ματιά του στον κόσμο του κλασικού τραγουδιού, συνοδευόμενη γοητευτικά από το χαρακτηριστικό «σκριτς-σκριτς» των παλιών βινυλίων, ενώ το κυρίως θέμα της ταινίας (“A Perfect Place”) είναι μεν άσκηση στα πεπραγμένα του Badalamenti (στο Twin Peaks) και του Morricone (στα σπαγκέτι γουέστερν), άσκηση όμως επιτυχημένη, η οποία ενώνει την αισθητική των προαναφερόμενων με αυτή του Patton. Εάν λοιπόν είστε φαν, δεν θα πρέπει να χάσετε αυτή τη δουλειά, έστω και αν την πάρετε για τη συσκευασία και κάποιες στιγμές της και όχι για το σύνολο. Αν όμως παρακολουθείτε σποραδικά τον κύριο Patton και δεν σας ενδιαφέρουν όλες οι πλευρές του, μπορείτε να εστιάσετε σε σαφώς ουσιαστικότερες δουλειές του.
