Δολοφονία πρώτη: Bομβιστική επίθεση σε λεωφορείο, στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 2005. Δολοφονία δεύτερη: Ο Charles De Menezes δολοφονείται δυο εβδομάδες αργότερα, από «αντι-τρομοκράτες» αστυνομικούς στο μετρό του Λονδίνου, παρουσία πολλών ευυπόληπτων πολιτών, οι οποίοι κοιτούσαν σαν χάνοι με τα blu-tooth στ’ αυτιά, ενώ ταυτόχρονα «έπεφταν από τα σύννεφα» για το συμβάν που τους χάλασε τη μέρα. Δολοφονία τρίτη: Aδιαφορία.
Καθόλου αδιάφορος για όσα συμβαίνουν, ο συνθέτης-παραγωγός Nitin Sawhney αποφασίζει φέτος να αντισταθεί με τον δικό του τρόπο: προσπαθεί να πιάσει τον παλμό του Λονδίνου έτσι όπως αυτός διαμορφώθηκε μετά τα παραπάνω γεγονότα. Παρέα λοιπόν με καλούς του φίλους μουσικούς από τη Δύση αλλά και από την Ανατολή (γνωστούς και λιγότερο γνωστούς_, φτιάχνει ένα κράμα πολυ-πολιτισμικής μουσικής, λέξεων και συναισθημάτων. Μερικές κλεφτές ματιές στην καθημερινότητα αυτής της πόλης και οι στιγμές που αποκαλύπτονται είναι οι πολαρόιντ οι οποίες απαρτίζουν το London Undersound.
O Nitin Sawhney μοιάζει εδώ να ξεφεύγει αρκετά από τον ηλεκτρονικό ήχο που μας έχει συνηθίσει, βαδίζοντας αυτή τη φορά σε πιο ακουστικά μονοπάτια, με world music διαθέσεις, αλλά και άρωμα από το Bristol, με ιδιαίτερες αναφορές στους Massive Attack. Ήχος από συρμό του μετρό που αρχίζει να κινείται και το “Days Of Fire” ξεκινά να παίζει ακριβώς με αυτόν τον ρυθμό, ανοίγοντας το άλμπουμ με τη reggae απόχρωση στη φωνή του DJ Natty και την ακουστική κιθάρα να κυλάει πάνω στις ράγες. Η αέρινη φωνή της Tina Grace στο “October Daze” φτιάχνει ένα πιο pop σκηνικό, τη στιγμή που τα beats ανεβαίνουν με την Imogen Heap να τραγουδάει με ένταση το “Bring It Home” και τη φωνή του Paul Mc Cartney εύθραυστη – σχεδόν μη αναγνωρίσιμη – να αναρωτιέται αν οι παπαράτσι κλέβουν τις ψυχές των ανθρώπων, στο “My Soul”, με highlight τα ανατολίτικα backing vocals της Reena Bhardwaj.
Μακρινά τροπικά όνειρα από τη Roxanne Tataei σε κουβανέζικους και πιο jazzy ρυθμούς συναντούν το ιδιότυπο flamenco των Ojos De Brujo (“Shadowland”) και πηγαίνουν ακόμα πιο μακριά, στα φωνητικά του Πακιστανού Faheem Mazhar, ο οποίος τραγουδάει την ανατολή του ηλίου με τσέλα σε κρεσέντο (“Daybreak”). Επιστροφή στους trip hop ήχους του Bristol με την Tina Grace να μονολογεί σχεδόν σε αυτιστικό ρυθμό από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ (“Transmission”), ενώ το “Last Train To Midnight” σε παίρνει σε ακόμα πιο σκοτεινά – α-λα-Massive Attack – τοπία, με ινδικής απόχρωσης φωνητικά από την Aruba Red. Τα δυο τελευταία tracks είναι instrumental ακουστικά κομμάτια με ασιατικές επιρροές: κιθάρα, τσέλο και φλάουτο στο “Firmament” και η κόρη του Shankar, Anoushka να παίζει εξαιρετικό sitar στο “Charu Keshi Rain”, που κλείνει και τον δίσκο.
Το Λονδίνο είναι πολύχρωμο: o Nitin είναι Ινδός, αλλά και Άγγλος. Και σε αυτό το άλμπουμ βάζει τόσα χρώματα, όσα και τα χρώματα των ανθρώπων που μένουν σε αυτή την πόλη. To Λονδίνο έχει επίσης πολλές μουσικές: και ο Sawhney βάζει τόσες μουσικές, όσες κουβαλούν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι μαζί τους. Από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς...
