Στο δρόμο που χάραξαν οι Belle and Sebastian και οι Arab Strab αναβιώνοντας την indie folk-pop του πρωτομάστορα Nick Drake στο μεγάλο νησί στα 1990s, έρχονται να προστεθούν και οι πρωτοεμφανιζόμενοι Noah And The Whale καμιά δεκαριά χρόνια μετά, αποτελώντας, μαζί με τους Magic Numbers, τις μπάντες που κρατούν το συγκεκριμένο «ρεύμα» ζωντανό. Και αν στο διάβασμα της ομοιότητας με τους Magic Numbers τρομοκρατηθήκατε (εγώ που το έγραψα τρέμω ακόμα) υπάρχουν και καλά νέα. Πρώτο και βασικό, οι Noah Αnd Τhe Whale δεν είναι καθόλου «νιαουρίστρες».
Στο άκουσμα του Peaceful The World Lays Me Down, τα φωνητικά του ιθύνοντα νου του συγκροτήματος, Charlie Fink (υπογράφει όλα τα κομμάτια του άλμπουμ), είναι στη σωστή βάση, κρατώντας ένα mid-tempo χωρίς κορόνες και υπερβολές, αφήνοντας τη μουσική του να βγάλει προς τα έξω την πολύχρωμη pop που έχει στον νου του. Και στην πορεία, μόνο όταν κρίνεται απαραίτητο και προσδίδει πραγματική αξία στο κομμάτι, επιστρατεύεται η αιθέρια φωνή της Laura Marling στα δεύτερα φωνητικά, για να προσθέσει μια άλλη διάσταση στην εξέλιξη του δίσκου. Εξέλιξη η οποία, από κομμάτι σε κομμάτι, χρωματίζεται και οπτικοποιείται, βάζοντας μια λογική ανάπλασης εικόνων και συναισθημάτων μέσα από την όχι έντονη άλλα εύστοχη ενορχήστρωση. Τα βασικά – κιθάρα, πλήκτρα, μπάσο, ντραμς – συμπνέουν μαζί με γιουκαλίλι, βιολί και πνευστά στη σύμπραξη ήχων και μελωδιών οι οποίες αποδίδουν καταστάσεις, σε ένα εύρος κινούμενο από τη χαρά και τη λιακάδα μέχρι τη βροχή και την μελαγχολία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του παραπάνω σκηνικού είναι η εναλλαγή από το “Second Lover” στο ήδη hit στη Μεγάλη Βρετανία “5 Years Time”, ενώ άξια αναφοράς στέκουν ακόμα το χειμαρρώδες “Shape Of My Heart” και το «αμερικάνικο» “Rock And Daggers”.
Εν κατακλείδι, το Peaceful The World Lays Me Down είναι ένας κλασικός indie pop δίσκος που στέκεται άνετα δίπλα στα The Boy With The Arab Strab ή στο The Smell Of Our Own των (ξεχασμένων πλέον) Hidden Cameras, κουβαλώντας όλα τα πλεονεκτήματα και ταυτόχρονα τις αδυναμίες τέτοιων δίσκων. Ο ακροατής χρειάζεται να είναι λίγο υποψιασμένος και να αφιερώσει κάποιο χρόνο, αλλιώς θα προσπεράσει μένοντας μόνο στο hit. Και μέχρι να βγει και το δεύτερο άλμπουμ, στους Noah And The Whale δεν αξίζει να είναι η μπάντα του “5 Years Time”.
