Δεν χρειάστηκε να καταβάλουν πολύ κόπο οι εκ Γλασκόβης ορμώμενοι Glasvegas για να γίνουν αγαπητοί από ένα μεγάλο μέρος του βρετανικού ακροατηρίου, όπως και δεν κουράστηκαν ιδιαίτερα να βρουν αντίστοιχα ανθρώπους που να τους αντιπαθήσουν για το ότι δεν κάνουν και τίποτα σπουδαίο μουσικά – ως εκ τούτου, έχουν προβληθεί πολύ περισσότερο απ' όσο πραγματικά αξίζουν. Η αλήθεια είναι, όπως στις περισσότερες περιπτώσεις, κάπου στη μέση: το κουαρτέτο είναι καλό, γράφει αξιομνημόνευτα και κάποτε αξιόλογα τραγούδια, αλλά ίσως και να μην είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η Γηραιά Αλβιώνα τα τελευταία χρόνια. Έχουν όμως καταφανέστατα τον τρόπο τους να μιλούν στην καρδιά του μέσου Βρετανού, που θα τους ακούσει στο ραδιόφωνο και θα νοιώσει ότι το τραγούδι το οποίο φτάνει στ' αυτί του είναι γραμμένο αποκλειστικά για εκείνον…
Κι όχι μόνο ο Βρετανός θα μείνει συγκινημένος από την ιστορία που διηγούνται στο εναρκτήριο “Flowers & Football Tops”, ακόμη κι εμείς στην Ελλάδα θα μπορούσαμε άνετα να κλάψουμε, αν οι στίχοι του μπορούσαν να μας μιλήσουν τόσο άμεσα όσο σ' έναν αγγλόφωνο. Ειδάλλως, με την πρόσφατη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, το κομμάτι θα έπρεπε να παίζεται νυχθημερόν απ' όλα τα ΜΜΕ (μιλάει αντίστοιχα για μια δολοφονία ενός νεαρού ατόμου που έγινε στην πόλη τους, και πραγματικά σε αγγίζουν εύκολα οι στίχοι του με τον τρόπο που διηγούνται την ιστορία από τη σκοπιά της μητέρας του). Πάντως το συγκρότημα κάνει το άνοιγμά του και στην Αμερική αυτή τη στιγμή, οπότε δεν θα μας φανεί καθόλου περίεργο αν τους δούμε να χτυπούν εκεί τους ώμους τους, με τους Coldplay για παράδειγμα.
Αυτό που κάνει τους Glasvegas να ηχούν τόσο μεγαλεπήβολοι στις προθέσεις τους είναι οι κιθάρες τους, τις οποίες κάποιοι παρομοίασαν μ' εκείνες των Jesus & Mary Chain – εγώ προσωπικά δεν ακούω τίποτε τέτοιο, ο ήχος της κιθάρας τους είναι ο κλασικός επικός ήχος που αιχμαλωτίζει αβίαστα την προσοχή και ένας μάστορας της παραγωγής, όπως ο Rich Costey (Muse, Franz Ferdinand, Supergrass, σ' όλους νομίζω έχει κάνει την παραγωγή…), ξέρει να καταγράφει μέσα στο στούντιο. Από κοντά και η φωνή του James Allan, η οποία μοιάζει με ένα μείγμα από το στόμφο του Billy Bragg με την εκφραστικότητα του Elvis Costello. O συνδυασμός αυτός σε τραγούδια σαν το επηρεασμένο από τα girl group των 1960s “Daddy's Gone” ή το “It's My Own Cheating Heart That Makes Me Cry” αποδίδει τα μέγιστα, και αυτό που παίρνουμε τελικά με το ντεμπούτο αυτό των Glasvegas είναι μια μουσική με συναίσθημα, αλλά και πλήρη συναίσθηση του τι λειτουργεί υπέρ τους και τι όχι. Κάνουν έτσι μια κάποια αίσθηση σήμερα, αλλά ποιος ξέρει αν θα μας αφορούν κι αύριο, στο δεύτερο άλμπουμ τους ας πούμε…
