Δεύτερο ραντεβού μου με τους Ιταλούς epic metallers Holy Martyr μετά την προ ενάμιση χρόνου...επεισοδιακή γνωριμία μας, με αφορμή τώρα την κυκλοφορία του αφιερωμένου στο ελληνικό πολεμικό πνεύμα (το αρχαίο ελληνικό, όχι το νέο) δεύτερού τους άλμπουμ. Όπου βασικά επανηχογραφούν (με καλύτερη παραγωγή) 4 από τα τραγούδια που απαρτίζανε το πρώτο τους ΕΡ Hail To Hellas (2003), προσθέτοντας σε αυτά 7 νέες συνθέσεις, στο ίδιο πάντα πνεύμα.
Αν και προφανώς δείχνω υπερβάλλοντα ζήλο – καθώς οι οπαδοί των Holy Martyr διόλου πιστεύω δεν νοιάζονται για τέτοια ζητήματα – θα ήθελα να ξεκινήσω την κριτική μου με ορισμένες σημειολογικές ενστάσεις: το αρχαίο ελληνικό πολεμικό πνεύμα, όπως το αντιλαμβάνονται ετούτοι οι Ιταλοί, αρχίζει και τελειώνει στη Σπάρτη, κάνοντας το άλμπουμ να ηχεί σαν ένας μεταλλικός φόρος τιμής στους 300 του Λεωνίδα. Κανένα πρόβλημα, αλλά να το ονομάζανε «Spartan Warrior Spirit». Γιατί πολεμισταράδες ήταν επίσης και οι Αθηναίοι και οι Μακεδόνες και οι Τεγεάτες και οι Θεσπιείς, μεταξύ άλλων – όλοι τους Έλληνες, αν δεν κάνω λάθος. Θεμιτό επίσης το ότι το συγκρότημα θέλησε να χρησιμοποιήσει και αυτούσια Ελληνικά στον δίσκο του (το “Κάλεσμα Στα Όπλα” είναι μάλιστα τραγουδισμένο ολόκληρο στα Ελληνικά), αλλά δεν μπόρεσε να μη μου σηκωθεί η τρίχα με κάποιους παρατονισμούς τους: «Σπάρτιατες! Στη Μάχη!», άκουσα στο “Spartan Phalanx” και «Καμάρι, Ανδρεία, Πολέμος» στο ομότιτλο track. Εδώ κολλάει η γνωστή φράση «δεν ήξερες, δεν ρώταγες;». Τελευταία σημειολογική ένσταση, ο τρόπος με τον οποίον πλασάρει η μπάντα εαυτόν στο επίσημο site της: «ιταλο-σαρδινική επικομεταλλική μπάντα η οποία παίζει μόνο καλό metal». Τα περί καλού metal θα τα πούμε και στη συνέχεια, αναρωτιέμαι πάντως τι γνώμη θα έχει το ιταλικό Υπουργείο Εσωτερικών (για να μην πω το ιταλικό Υπουργείο Εθνικής Άμυνας) για αυτήν την ξεκάθαρα αυτονομιστική τους θέση περί Σαρδηνίας...
Περί καλού metal, τώρα: οπωσδήποτε στον δίσκο αυτόν οι Holy Martyr έχουν κάνει άλματα στο παίξιμό τους και στην ενορχηστρωτική τους ικανότητα. Δεν είναι μόνο ότι ο Alex Mereu έχει περισσότερη ταυτότητα ως τραγουδιστής (“Μολών Λαβέ”), αλλά κυρίως το ότι οι δύο κιθαρίστες τους (Ivano «Muad Dib» Spiga και Eros Melis) συγκροτούν ένα δυναμικό δίδυμο, με τον έναν να «φορτώνει» το κυρίως ριφ και τον άλλον να «χτίζει» τη μελωδία γύρω του. Πράγματα ιδιαιτέρως φανερά σε στιγμές όπως το “Lakedaimon” ή το “Call To Arms”. Παρόλα αυτά, λείπει και πάλι τραγικά η ουσία: η μπάντα μπορεί να υπερβαίνει εαυτόν σε εκτελεστική δεινότητα, σε επίπεδο όμως έμπνευσης και φαντασίας παραμένει μια θαμπή και καχεκτική κόπια των Manowar, η οποία «μηρυκάζει» την κληρονομιά τους χωρίς να σε πείθει στιγμή ότι έχει κάτι να προσφέρει σε αυτήν. Η epic metal ταμπέλα είναι αμφιλεγόμενη από μόνη της, τουλάχιστον όμως οι Manowar – μέσα στον γενικότερο κρετινισμό τους – την υπηρέτησαν κατά καιρούς με προτάσεις-δυναμίτες. Τούτοι εδώ οι διάδοχοί τους έχουν μεν πάρει τον σωστό δρόμο αυτή τη φορά (ανεξαρτήτως της αφελούς και ενίοτε αστείας αρχαιολατρικής τους στιχουργίας), τους χρειάζεται όμως ακόμα κάμποση δουλειά, όπως και λιγότερη φλυαρία.
