Οι κύριοι Mike Stroud και Evan Mast μένουν πιστοί στο κυκλοφοριακό σχήμα τους «μετά το άλμπουμ μάς έρχεται η όρεξη για μαύρα remixes, κι ύστερα το αντίστροφο», οπότε μετά το περσινό Ratatat Remixes Vol.2 – με Notorious B.I.G, Jay-Z, Kanye West και λοιπές δυνάμεις – ακολουθεί τούτο το μακρουλό παίξιμο παρέα μ’ ένα τριάρι. Έτσι για να τα λέμε όλα, το υπερκείμενο pattern, που λένε και οι αγγλομαθείς, σκόνταψε λίγο με την εδώ και κάμποσο καιρό διαρροή, εκείνου του 9 Beats, το οποίο κουβαλούσε ισάριθμα, πρώιμα ρυθμολογικά τους σκαριφήματα. Το «ατύχημα», πάντως, δεν αποτελούσε δικιά τους ευθύνη, ούτε βέβαια είναι της παρούσης η αναφορά του, αν και αξίζει να το ψάξετε λίγο, παρέα με τον αριθμό των Ratatat θεμάτων τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί σε κάθε λογής οπτικοποιημένα προϊόντα (ταινίες, σειρές, κλιπάκια κτλ.).
Τώρα, πέραν των όποιων παράπλευρων διαδρομών, το LP3 αποτελεί τον φυσικό συνεχιστή του προ διετίας Classics (ψηφιακή οργανίλα απ’ τις λίγες), αν και διαθέτει τους τρόπους να διαφοροποιείται – όχι πάντως μέσω της διάρρηξης των δεσμών με το παρελθόν του. Όσοι κατέχετε τους Ratatat, λοιπόν, δεν θ’ αργήσετε να εγκαταστήσετε επικοινωνία με τη χαρακτηριστική, οργανική τους χαρμολύπη και την α-τραγουδιστική αισθητική τους. Στους πιο επικριτικούς ίσως επανέλθει και το μόνιμο ερώτημα περί δημιουργίας ή κατασκευής, ας μην μπούμε όμως στη διαδικασία του κουρέματος του αυγού. Άλλωστε, το παρόν δίδυμο σε καμία περίπτωση δεν διεκδικεί την αποκλειστικότητα στις αφορμές της εν λόγω διαμάχης. Όσο για τη δεύτερη ευρέως εκπεφρασμένη ένσταση περί φωτογραφίας επιθανάτιου καρδιογραφήματος, που αφορά στην ως έναν βαθμό έλλειψη μουσικών άνω και κάτω κοιλοτήτων στη γενικότερη προσέγγιση του group, διαψευστικά χρέη αναλαμβάνουν τα πολλαπλασιασμένα φυσικά όργανα και μια αύρα παγκόσμιου χωριού ως δημιουργική αφετηρία, σαν δυο δαγκάνες μηχανής ηλεκτροσόκ.
Ο Stroud ακονίζει τις κιθάρες του, ενώ ο Mast βάζει στο κόλπο ένα κάρο διαφορετικά πληκτροφόρα και χειροπιαστά drums. Παράλληλα, φαίνεται πως οι δυο τους δεν αναπαράγουν το τυπικό νεοϋορκέζικο στερεότυπο που θεωρεί πως τα άξια λόγου συμβαίνουν εντός των ορίων της πόλης – άντε εντός των «Δυτικών» τειχών. Εκτός απ’ τα μαύρα breaks, λοιπόν, κατάλοιπα της έτερης φύσης τους, στο LP3 βρίσκουν θέση από θαλασσινά θεματάκια (“Mi Viejo”) εκεί όπου συνομιλούν οι παραθαλάσσιες παραδόσεις του κόσμου, μέχρι Πολίτικες, υπόγειες, διαδρομές (“Mϊmtaz Khan”), αλλά και μουσικά κουτιά απ’ το μέλλον (“Bruleι”), πλάι σε δυτικοθρεμμένες ινδικές μεταρρυθμίσεις (“Mirando”). Κι όλα αυτά πολύ μακριά από τίποτα χοντροκομμένες συρραφές, έτσι για να το παίξουν βλαχο-πολίτες του κόσμου.
