Λονδίνο. Παρασκευή βράδυ. Σε κάποιο από τα στούντιο του BBC, o Bruce Dickinson κοιτάζει ξανά το playlist της εκπομπής του. Απόψε θα παίξει το καινούργιο album των Trivium και θα μιλήσει μαζί με δύο μέλη της μπάντας, τον Corey Beaulieu (κιθάρα) και τον Paolo Gregoletto (μπάσο). Τα ξέρει καλά τα παιδιά από την Florida, από τότε που άνοιγαν για τους Maiden. Η φωτεινή επιγραφή “ON AIR” ανάβει στο κόκκινο, το Shogun γλιστράει από το χέρι του ηχολήπτη στο cd player και…
…Οι Trivium μοιάζουν να επιστρέφουν στα παραμορφωμένα φωνητικά που προτιμούσαν στους δύο πρώτους δίσκους, αλλά και να τα συνδυάζουν με τα «καθαρά» α-λα-James Hetfield που επέλεξαν για τον τρίτο τους. Τα συνήθη συστατικά του είδους είναι παρόντα: δυνατός ήχος, thrash κιθάρες, στακάτα τύμπανα, επιθετικό μπάσο, βαριά και ρυθμικά riffs, γρήγορα και κοφτερά solos, ενώ οι εναλλαγές από τον μελωδικό ήχο στην επιθετικότητα του metalcore θα λειτουργούσαν ίσως καλύτερα αν δεν αναπτύσσονταν σε ολόκληρο το album.
Από το πρώτο track “Kirisute Gomen” μέχρι το ομώνυμο – 11λεπτης διάρκειας – metal έπος “Shogun” που κλείνει τον δίσκο, καταλαβαίνουμε ότι οι Trivium πειραματίζονται αναμιγνύοντας διαφορετικά μουσικά στοιχεία, χωρίς ωστόσο να απομακρύνονται από τη βάση του thrash: μελωδικές φωνές με growling vocals, παραδοσιακά μεταλλικά riffs με thrash περάσματα, mainstream (το κατά δύναμιν) με metalcore ήχο. Βασικό ρόλο σε αυτό το έργο έχει και ο νέος τους παραγωγός, Nick Raskulinecz, ο οποίος έχει δουλέψει στο παρελθόν με πιο mainstream σχήματα, όπως οι Foo Fighters και οι Rush.
Το Shogun είναι ένας δίσκος φτιαγμένος με αντιθέσεις στη βάση του συστήματος «κόβω και ράβω». Κόβω – ας πούμε – τα φωνητικά που θέλω από το “Ascendancy”, κόβω και λίγα από το “ Crusade” και ιδού το νέο concept. Αυτό είναι αρκετά βολικό. Όμως ο πειραματισμός δεν είναι πάντα κοπτοραπτική. Από την άλλη πλευρά, o Matt Heafy – τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας – είναι απόλυτος: «αυτό είναι το παρελθόν, τo παρόν και το μέλλον των Trivium σε ένα CD», λέει για το Shogun. Μπορεί να σου κάνει ή να μη σου κάνει αλλά αξίζει σίγουρα να το ακούσεις.
What’s next, Bruce?
