Πριν από δυο χρόνια η Dido δεν ήταν και πολύ στα καλά της – πέθανε και ο πατέρας της... Όπως δήλωσε αργότερα στο περιοδικό Q, για κάμποσο καιρό έκανε ολονύχτιες βόλτες με το αμάξι στην έρημο της California, ακούγοντας το “Another Green World” του Brian Eno. Δράμα, δηλαδή. Κάποια στιγμή αποφάσισε να βγει από το αυτοκίνητο (ή τέλος πάντων έμεινε από βενζίνη) και πήρε τηλέφωνο τον Eno, προτείνοντάς του να συνεργαστούν. Με τον τρόπο αυτό, ξεκίνησε η δημιουργία του Safe Trip Home. Είναι το τρίτο της άλμπουμ, πέντε ολόκληρα χρόνια μετά το Life For Rent, που στη Βρετανία έγινε εννιά φορές πλατινένιο και γαντζώθηκε στο νούμερο δύο των charts για δέκα εβδομάδες. Βέβαια, η συνεργασία με τον Eno δεν ήταν και τόσο παραγωγική, τελικά. Δυο τραγούδια έγραψαν μόλις μαζί, εκ των οποίων μόνο το “Grafton Street” συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ.
Στο Safe Τrip Home, η φωτεινότητα που διακατείχε ακόμα και τα πιο μελαγχολικά παλιότερα κομμάτια της Dido (“Thank You”, “White Flag”), είναι απούσα. Στη θέση της υπάρχει μια κάποια υπόγεια ένταση και μια συναισθηματική φόρτιση, η οποία όμως δεν ξεσπάει ποτέ. Εδώ βέβαια πιθανόν να φταίει και η φωνή της ίδιας: εξαιρετική χροιά, μελωδικότητα, αλλά ταυτόχρονα και μια φανερή έλλειψη εκφραστικότητας – μια αποστασιοποίηση από το οποιοδήποτε συναίσθημα μπορεί να εμπεριέχουν τα τραγούδια. Τα “Don’t Believe In Love” και “Never Want To Say It’s Love” είναι συμπαθητικά, αλλά κάθε άλλο παρά εντυπωσιάζουν. Και όλο το άλμπουμ φεύγει στο ρελαντί.
Ακόμα κι έτσι όμως, το Safe Trip Home είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται ευχάριστα, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες: Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, σούρουπο, στο σπίτι, στο γραφείο, στο πικνίκ... Αλλά όσοι ζητάτε από τη Dido μια ουσιαστική καλλιτεχνική κατάθεση ή έστω ένα-δυο τραγούδια τα οποία θα σας κρατήσουν το χέρι σε μια δύσκολη στιγμή, καλύτερα να χτυπήσετε την πόρτα αλλουνού.
