Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς περνάει ο καιρός και ούτε κάν το καταλαβαίνουμε. Και το λέω αυτό γιατί σαν χτές μου φαίνεται που είχε κάνει την έκρηξή του το όλο emocore/screamo κίνημα και οι Funeral For A Friend ήτανε οι μπροστάρηδες του δεύτερου κύματος της σκηνής, με τα πρώτα τους ΕΡ και το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους Casually Dressed & Deep In Conversation πίσω στο 2003 να ακολουθούνται από το αριστουργηματικό Hours του 2005 (σημ. αρχισυντάκτη: αριστουργηματικό;;!!). Δυο χρόνια μετά οι Funeral For A Friend έβγαλαν το Tales Don't Tell Themselves, το οποίο πέτυχε το εξής παράδοξο: να είναι ο δίσκος τους που έφτασε ψηλότερα στα αγγλικά charts (#3), αλλά ταυτόχρονα και ο δίσκος τους με τις χαμηλότερες πωλήσεις. Πέρα όμως από αυτό, το τελευταίο σηματοδότησε και μια στροφή στον ήχο της μπάντας, εξαπολύοντας πιο μαλακά riffs από τα μέχρι τότε συνηθισμένα και γυρνώντας την πλάτη στα ουρλιαχτά και τις κραυγές που τους είχανε καθιερώσει, προς χάρη πιο αμιγώς τραγουδιστικών φορμών. Το αποτέλεσμα βεβαίως, όπως και αναμενότανε, δίχασε τους οπαδούς και έτυχε ανάμεικτων κριτικών.
Κάπως έτσι φτάσαμε και στο σήμερα, όπου όλοι περιμένανε να ακούσουν τι θα είχε να πει η μπάντα στο καινούργιο της υλικό και εάν θα ακολουθούσε το νέο της στυλ ή θα γύρναγε πάλι στις παλιές της συνήθειες. Γύρω στον ένα μήνα λοιπόν πριν την επίσημη κυκλοφορία του Memory Αnd Humanity, οι Funeral For A Friend ανεβάσανε στο MySpace τους δυο όλοκαίνουργια κομμάτια, τα οποία δείχνανε μια επιστροφή στις παλιές τους φόρμες. Και πράγματι, με το τέταρτο πόνημα τους το συγκρότημα επιστρέφει εν μέρει στον παλιό του ήχο, χωρίς όμως να έχει εντελώς εγκαταλείψει και τον ήχο του Tales Don’t Tell Themselves. Το αποτέλεσμα; Εκεί που οι Funeral For A Friend θυμίζουν τον παλιό τους εαυτό πραγματικά «σκοτώνουν», με κομμάτια σαν τα “Beneath The Burning Tree”, “Ghosts”, “You Can't See The Forest For The Wolves” και “Constant Illuminations” να σε συνεπαίρνουν με την ορμητική τους ενέργεια. Αλλά και όταν χαμηλώνουν τους τόνους πετυχαίνουν αξιομνημόνευτα αποτελέσματα επίσης, όπως ας πούμε στο “Building”, το οποίο περιέχει μόνο τα φωνητικά του Matt Davies και τη συνοδεία μιας ηλεκτρικής κιθάρας. Αυτά όμως είναι υπεραρκετά στα χέρια τέτοιων ταλαντούχων μουσικών, ώστε να παραδώσουν ένα συγκινητικό κομμάτι.
Το θέμα όμως για τους Funeral For A Friend δεν είναι νομίζω να παράγουν απλά καλογραμμένα κομμάτια. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι. Γιατί όταν μία παρέα μουσικών σου έχει δείξει πως είναι ικανή να γράψει κομμάτια σαν το “History”, το “Juneau”, ή το “She Drove Me To Daytime Television”, περιμένεις αυτό το κάτι παραπάνω από αυτούς και έναν δίσκο που θα καταλαμβάνει περίοπτη θέση στη δισκοθήκη σου. Αντ’ αυτού το συγκρότημα δείχνει να κρατάει τα χαλινάρια σε μερικά σημεία, σαν να φοβάται να αφεθεί πλήρως. Αυτό δεν πάει να πει βεβαίως πως το νέο τους άλμπουμ είναι κακό. Το ακριβώς αντίθετο – και θα αποτελούσε επίτευγμα εάν οποιοδήποτε άλλο group του σωρού το παρήγε. Επίσης, δεν σημαίνει πως το άλμπουμ είναι «νερωμένο» όσον αφορά στη «δύναμη» των κιθαριστικών μερών του, καθώς υπάρχουν αρκετά «δυνατά» κομμάτια. Σε ορισμένα, όμως, σημεία το συγκρότημα μοιάζει να παράγει καλά κομμάτια χωρίς συναίσθημα, με απούσα την αίσθηση της απόγνωσης και οργής που διακατείχε τους δύο πρώτους τους δίσκους.
Με λίγα λόγια το τι θα πρέπει να περιμένετε από το Memory Αnd Humanity είναι ξεκάθαρο. Καλογραμμένα κομμάτια, μερικές στιγμές που μας θυμίζουν γιατή η συγκεκριμένη μπάντα αποτελεί στυλοβάτη του σύγχρονου «σκληρού» κιθαριστικού ήχου, αλλά και κάποια τα οποία μας θυμίζουν ότι δεν είναι πια το ίδιο «επικίνδυνοι» όσο στο παρελθόν. Προς τιμήν τους πάντως οι Funeral For A Friend μας δείξανε πως αφουγκράζονται τις απόψεις του κοινού τους και σέβονται τους οπαδούς τους μετά τα σχόλια που ακολούθησαν τον τρίτο τους δίσκο. Kαι, κάνοντας μια συνειδητή επιστροφή στο παλιό τους στυλ, έφτιαξαν έναν όντως καλύτερο δίσκο από τον προκάτοχό του.
