Τι κάνει ανθρώπους σαν τον Randy Newman να βγάζουν δίσκους; Το ότι έχουν κάποια ακανθώδη ζητήματα στο κεφάλι τους να θίξουν. Και παράλληλα ότι έχουν τη δυνατότητα να παραθέσουν μία συστοιχία από νότες, που γοητεύει ακόμα και αν έχεις ξανακούσει εκδοχές αυτής της λογικής. Και ο γεννημένος στη Νέα Ορλεάνη Newman έχει μία πορεία από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 η οποία στα σίγουρα είναι αξιοζήλευτη και με παναμερικανική (αν όχι παγκόσμια) αποδοχή. Αυτό το jazz woogie, που δανείζεται στοιχεία τόσο από το μπουλβάρ και το βοντεβίλ, όσο και από τα μιούζικαλ και τον Kurt Weil, είναι ομόδικο του. Και το επαναλαμβάνει με γοητεία και εδώ, αλλά χωρίς μανιέρα – όσο και αν ακούγεται αντιστικτικό αυτό.
Το Harps Αnd Angels περιέχει μουσική που ευχαριστεί και στίχους συζητήσιμους (όχι για την ποιητικότητα τους, αλλά για το πόσο συμφωνείς ενίοτε με τον συνθέτη). Ένα θαυμάσιο artwork απλώνεται σε όλο το εύρος του δίσκου, από το εξώφυλλο έως και την παραμικρή λεπτομέρεια του συνοδευτικού εσώτερου βιβλίου. Ο Newman επιστρατεύει μερικές φορές μόνο το πιάνο του και τη – στρυφνή σχεδόν – βαρύτονη φωνή του, ώστε να τραγουδήσει για τα σημερινά παιδιά, την Αμερική που απολογείται αλλά και επιτίθεται, τα λάθη της νεότητάς του, τη γυναίκα του, περασμένες φαντασιακές(!) αγάπες. Και το κάνει απολαυστικότατα. Οι ενορχηστρώσεις στην ορχήστρα πνευστών και εγχόρδων που τον ακολουθεί είναι φυσικά του ίδιου. Η δε παραγωγή και η μίξη είναι πραγματικά θεσπέσιες και μάθημα απλότητας για τους μπιχλιμπιδιάρηδες των στούντιο. Αλλά, είπαμε, εδώ ο πλούτος των συνθέσεων είναι τέτοιος, ώστε η σωστή δουλειά είναι να αποτυπώσεις το χρώμα των οργάνων καθώς κυματοκυλάνε και αργότερα να έχεις στη δισκοθήκη σου τον Ben Webster και τον Boss Williams, για να μιξάρεις με απλότητα.
Και να που θα ξεπεταχτεί έτσι ένας δίσκος ο οποίος αποτελεί απόφθεγμα σοφίας, σαρκασμού, περίσκεψης και χαράς (αλλά όχι χαζοχαρουμενιάς) και πίκρας. Και ένα τελευταίο: το Harps And Angels διαρκεί κάτι παραπάνω από 34 λεπτά και, ως γνωστόν, ο Randy Newman δεν στερείται συνθέσεων από το συρτάρι του. Απλά δεν υπάρχει ούτε ένα «φιλεράκι». Και αυτό ας γίνει μάθημα σε κάτι μειράκια στις διάφορες φερέλπιδες indie εταιρείες, που βγάζουν δισκάκια με τυπάκους οι οποίοι ανάθεμά με αν χρειάζονται τα 64 και βάλε λεπτά που γεμίζουν τους δίσκους τους. Επαναλαμβάνω: ούτε ένα «φιλεράκι» στο Harps And Angels - πολύ δύσκολο στην εποχή μας. Από τους καλύτερους δίσκους που προσωπικά άκουσα φέτος…
