Καθόλου δεν συμφωνώ με συνάδελφο ο οποίος είχε επικρίνει τους TV On The Radio για το προηγούμενό τους άλμπουμ, Return To Cookie Mountain, κατηγορώντας τους, μεταξύ άλλων, για υπεροψία, προσποιητή αντισυμβατικότητα και ακαλαισθησία. Και το φετινό Dear Science αποτελεί νομίζω την καλύτερη απόδειξη για το γιατί τα παραπάνω συμπεράσματα απομένουν δίχως ισχύ, έτσι όπως ολοκληρώνει το συνθετικό όραμα του προκατόχου του, πηγαίνοντας ταυτόχρονα την τραγουδοποιία της μπάντας ένα (μικρό) βήμα παραπέρα.
Δεν ξέρω αν οι TV On The Radio είναι «οι σωτήρες του underground»: ποιου underground, είναι η δική μου ερώτηση, σε μια εποχή όπου το «ανεξάρτητο», το «εναλλακτικό» και το «underground» έχουν γίνει ασφαλές κομμάτι του mainstream, όντας η αντι-μόδα των pop και R’n’B αστέρων. Δεν ξέρω καν αν το underground χρειάζεται σωτήρες και ούτε με απασχολεί – γιατί η καλή μουσική δεν χωρίζεται σε «grounds», μόνο οι εμμονές εμάς των μουσικογραφιάδων επιδέχονται τέτοιων διαχωρισμών. Αυτό που ξέρω και με ενδιαφέρει είναι πως οι TV On The Radio έχουν με συνέπεια χαράξει εδώ και 3 δίσκους μια δική τους πορεία-τομή στον «ανεξάρτητο» ήχο, με το υπό συζήτηση τέταρτο πόνημά τους να αποτελεί όχι μόνο μια φυσική συνέχεια αυτής της διαδρομής, μα και το επιστέγασμά της: οι Νεοϋορκέζοι είναι μια μπάντα που δεν έχει μόνο ανησυχίες, αλλά δουλεύει και πολύ πάνω σε αυτές. Και βλέπει τον όποιο πειραματισμό με έναν πολύ σωστό και διόλου εστέτ τρόπο, όχι δηλαδή ως αυταξία και μέθοδο κατάκτησης μιας δήθεν ιδιαιτερότητας, μα ως διαβατήριο προς το ουσιώδες και ως συστατικό χτισίματος ενός ήχου με τη δική του σφραγίδα. Μπορεί τα πρώτα τους βήματα να ήταν περισσότερο αξιοθαύμαστα παρά αισθητικώς ωραία, στο Return To Cookie Mountain όμως και στο Dear Science τώρα βρέθηκε εκείνη η χρυσή ισορροπία που επιτρέπει στην ιδιαιτερότητα να μετασχηματιστεί σε υπέροχη τραγουδοποιία.
Στο Dear Science μπορείς ίσως να ξεχωρίσεις highlights, μα δεν μπορείς να βρεις τραγούδι που να υστερεί ή που να το αισθάνεσαι ως ξένο σώμα σε μια δουλειά η οποία έχει φιλοτεχνηθεί ως σύνολο. Η indie rock αισθητική στα καλύτερά της, συναντάει θαυμάσια πλήκτρα, καλο-αφομοιωμένες αναμνήσεις από τον κόσμο της μαύρης μουσικής και λογιών-λογιών ηχητικά τρικ, οδηγώντας σε τραγούδια εθιστικά, μεθυστικά και με μια υπέροχη pop καθαρότητα. Το λαμπερό ταξίδι του “Halfway Home”, το “Crying” με τη φοβερή του, α-λα-Chic, funky κιθάρα, το “Golden Age”, το “Family Tree” και το “DLZ” είναι μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές της συγκομιδής. Τα υλικά σύστασής τους, βέβαια, δεν διαφέρουν δραματικά από τα όσα είχαμε ακούσει στο Return To Cookie Mountain. Στο Dear Science, όμως, υπάρχει ένας πολύ γήινος αέρας και μια εκπληκτική ραδιοφωνική αμεσότητα, χωρίς να έχει νερωθεί το πειραματικό του όλου πράγματος και δίχως καμία υποβάθμιση του προσωπικού στοιχείου των κυρίων Tunde Adebimpe, Kyp Malone & David Sitek.
Τρία ονόματα τα οποία καλό είναι να συγκρατήσετε, όχι μόνο γιατί στάθηκαν υπεύθυνοι για έναν από τους καλύτερους δίσκους της φετινής χρονιάς, μα και γιατί καιρός είναι πια να τους δώσουμε το credit των σημαντικών rock δημιουργών της εποχής μας. Αυτό το credit που εμείς οι κριτικοί έχουμε τόσο συχνά βιαστεί τα τελευταία χρόνια να δώσουμε σε κάτι ευφυείς αναβιωτές περασμένων μεγαλείων (ίσως γιατί κι εμείς τα αγνοούμε, τελικά;), μα που τόσο τσιγκουνευόμαστε να το προσφέρουμε σε όσους κάνουν κάτι πραγματικά σύγχρονο, έχοντας το rock ημερολόγιό τους στο 2008 και όχι στο 1968, 1978 ή 1988...
