Την εποχή που κυκλοφόρησε το κατά γενική ομολογία πολύ καλό ντεμπούτο των αυστραλών Vines, το Highly Evolved (2002), η βρετανική εφημερίδα NME βρισκόταν σε παραλήρημα. Εκμεταλλευόμενη την επιρροή που είχε αποκτήσει στους λάτρεις της έννοιας του «your new favourite band», έφτασε στο σημείο να δημοσιεύσει ολοσέλιδη ζωγραφιά της φιγούρας του frontman τους Craig Nicholls (σε στυλ Vitruvian Man του Da Vinci), η οποία ανέλυε τα σωματικά και πνευματικά στοιχεία που συντελούν τον ιδανικό σύγχρονο rock σταρ. Στην άλλη όχθη, το Rolling Stone τους έβαλε στο εξώφυλλο, υπό τον τίτλο «Το rock επέστρεψε». Φυσικά, όλα αυτά ήταν γελοία. Μέσα σε διάστημα λίγων μηνών, ο μύθος των Vines τρύπησε σα μπαλόνι και η δημοτικότητά τους έπεσε κατακόρυφα. Διαγνώστηκε βέβαια και ότι ο Nicholls έπασχε από μία μορφή αυτισμού, οπότε η αλλόκοτη συμπεριφορά του εντός και εκτός σκηνής ήταν πια δικαιολογημένη και αναπόφευκτη.
Το Melodia είναι το τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ των Vines και όσοι πόνταραν σε ανάκαμψη έχασαν για μία ακόμα φορά τα λεφτά τους. 14 κομμάτια στριμώχνονται στα 33 λεπτά του άλμπουμ, θυμίζοντας την τακτική των δίσκων των Beatles. Αλλά οι συγκρίσεις με τα σκαθάρια σταματούν εδώ. Γιατί η μονοτονία και η έλλειψη ποικιλίας σε ήχους και μελωδίες κάνει την ακρόαση να θυμίζει κινέζικο βασανιστήριο. Οι εμμονές στους Nirvana δεν καταφέρνουν ούτε τούτη τη φορά να προσθέσουν καινούριο κομμάτι στο παζλ και αργά ή γρήγορα φανερώνουν μια τεράστια έλλειψη πρωτοτυπίας. Τα “Orange Amber” και “A Girl I Knew” σώζουν λίγο την κατάσταση με τη μελωδικότητά τους, δικαιώνοντας μετά βίας και τον τίτλο του άλμπουμ.
Με την πάροδο των χρόνων, οι Vines κατέληξαν να είναι το συγκρότημα που όλοι λατρεύουν να μισούν. Δεν φταίνε αυτοί όμως, αλλά οι προσδοκίες που δημιούργησαν όσοι τους υπερεκτίμησαν. Ποτέ δεν άξιζαν να είναι κάτι παραπάνω από ένα club-band με δυο-τρία χιτάκια, πόσο μάλλον επικεφαλής της υποτιθέμενης αναβίωσης ενός garage ήχου, που ούτως ή άλλως βουλιάζει στην αντιγραφή της σκηνής των πρώιμων 1990s. Τα παλιότερα διαμαντάκια τους, όπως το εκρηκτικό “Get Free” και το απελπισμένο “Homesick”, θα είναι πάντα εκεί για να μας θυμίζουν τη φρεσκάδα που εξέπεμπαν στα ξεκινήματά τους. Το πρόσφατο Melodia όμως, είναι αυτό που λέμε «περσινά ξινά σταφύλια». Και οι τροφικές δηλητηριάσεις καλό είναι να μας λείπουν.
