Ο όρος pop αποκωδικοποιείται για πολλούς ως μια εύκολη και εύπεπτη μουσική (που συνηθίζεται να πλασάρεται από τα media σαν η τάση της εκάστοτε εποχής), σκοπός της οποίας είναι η (επιφανειακή) διασκέδαση και όχι η ψυχαγωγία των ακροατών της (υπάρχει μια λεπτή, αλλά ουσιώδης διαφορά), με την ταυτόχρονη ευρεία αναγνώριση και την άνοδο στον ανήφορο των charts. Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά της. Αυτή που διαθέτει τη σπιρτάδα, το περιπετειώδες πνεύμα και τη διάθεση για αμφισβήτηση και εν τέλει αναμόρφωση των υπαρχουσών, κατεστημένων καλλιτεχνικών αξιών, όπως άλλωστε μας έχει διδάξει στο μακρινό παρελθόν, από άλλο βέβαια μετερίζι, ο Andy Warhol (ή οι μεγάλοι Velvets).
Με αυτήν την έννοια της pop ασχολείται σε αυτό τον τρίτο κατά σειρά δίσκο της, η Ιρανοβρετανίδα Leila Arab (που προτιμά να κυκλοφορεί στη μουσική ομύγυρη με το μικρό της μόνο όνομα). Με αυτό, δηλαδή, που τελευταία αποκαλούμε avant pop, εννοώντας την pop με τις εξελικτικές τάσεις, τον, εννοιολογικά τουλάχιστον μιλώντας, συνδυασμό της με το avant garde. Στο Blood, Looms And Blooms, τον πρώτο της δίσκο στη φιλόξενη οικογένεια της Warp, δείχνει να αφήνει την αφοσίωσή της στις σύγχρονες φόρμες της electronica που έδειχνε στο ντεμπούτο της (το οποίο, αν έχει κάποια σημασία, είχε κυκλοφορήσει με το label του Aphex Twin, την Rephlex), προς χάριν μιας πιο ευρείας αντίληψης της μουσικής δημιουργίας. Επιχειρεί, λοιπόν, να μπολιάσει στα δικά της χαρακτηριστικά, στοιχεία από διαφορετικές μουσικές, κάνοντας έτσι την προσέγγισή της να φαντάζει πιο ποικιλόμορφη, πιο ευρηματική και τελικά πιο πλούσια. Έτσι δίπλα στο “Mettle”, που φέρνει στο νου τα αναλογικά synthesizer των ημίτρελων (με την καλή πάντα έννοια) Add N To (X), σε μια πιο σοβαρή εκδοχή τους, υπάρχει το “Ur Train”, το οποίο δίνει μια υπέροχη οπτική μιας νέας μορφής της μελαγχολικής pop/electronica, με την ολίγον ρετρό φωνή του Luca Santucci να προσθέτει τη δική της βαρύτητα. Όπως και δίπλα στο εισαγωγικό “Mollie”, που θυμίζει κάπως τους Boards Of Canada, βρίσκεται το “Time To Blow”, ένα τραγούδι με μια παιχνιδιάρικη ενορχήστρωση (ίσως αν σκεφτεί κανείς αρκετά αφαιρετικά θα μπορούσε να αναφέρει σαν επιρροή και μόνο τις αντίστοιχες – ελαφριές αν μου επιτρέπεται τον χαρακτηρισμό – στιγμές του Tom Waits, όσον αφορά το συνθετικό παιχνίδι μεταξύ διάφορων οργάνων και ήχων) και με έναν θρύλο μάλιστα στα φωνητικά, τον Terry Hall των Specials. Ιδιαίτερη μνεία χρίζουν και το αριστουργηματικό “Daisies, Cats And Spacemen”, που μοιάζει σαν να έχει δημιουργηθεί ως απόδειξη επαλήθευσης της φαινομενικά οξύμωρης φράσης «φουτουριστική ρετροσπεκτίβα», με τα αγγελικά φωνητικά της αδερφής της Leila, Roya Arab, να το απογειώνουν, το εξαιρετικό “Carplos”, το οποίο μοιάζει σαν μια ιδιόμορφη διασύνδεση του πνεύματος του Brian Eno με το ιδίωμα του IDM, το σχεδόν καταστροφικό πιάνο του “Young Ones”, όπως επίσης και η underground pop του “Deflect” με τη Martina Topley-Bird στα φωνητικά.
Όπως μάλλον καταλάβατε, στο εχγείρημά της αυτό η Leila δεν είναι μόνη, αλλά έχει την αμέριστη και σημαντική συμπαράσταση όλων των προαναφερθέντων, που συμπληρώνουν με πολύ όμορφο και ουσιαστικό τρόπο τις συνθέσεις της. Η Leila με το μεγαλύτερο μέρος αυτού του δίσκου δείχνει ότι δικαίως έχει κερδίσει την προσοχή των συναδέλφων της, καθώς εκτός από αυτές τις αξιόλογες συνεργασίες πρέπει να συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι συνόδευσε σαν opening act τη Bjork στην πρόσφατη περιοδεία του ξωτικού από το νησί των πάγων. Μένει να φανεί αν αποδοθεί η ανάλογη καλλιτεχνική δικαιοσύνη και συμβεί κάτι αντίστοιχο και με τους υπολοίπους.
