«Push me, and then just touch me, til I can’t get my satisfaction»: αν αυτή η φράση, συνοδευόμενη από κοφτούς house ρυθμούς και παχιά beats (ή έστω από ένα video-clip με μοντέλες να δουλεύουν διάφορα εργαλεία), δεν σας ανακαλεί τίποτα στη μνήμη, φοβάμαι πως δεν ζήσατε στα 00s. Διαφορετικά δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να σας ξέφυγε μία από τις μεγαλύτερες electrohouse επιτυχίες όλων των εποχών, η οποία και σύστησε ευρύτερα τον ήχο του Ιταλού παραγωγού Benny Benassi.
Από τότε, βέβαια, πέρασαν και έξι χρόνια. Χρόνια στα οποία ο Benassi συνέχισε να είναι επιτυχημένος τόσο ως παραγωγός όσο και ως ρεμίξερ (με remixes για Outkast, Goldfrapp, Moby κτλ.), χωρίς όμως να καταφέρει να ξαναφτιάξει κάτι τόσο μαζικό όσο το “Satisfaction”. Δεν έχει πάντως πάψει να το επιδιώκει, όπως δείχνει και το παρόν, έκτο (αν συνυπολογίσουμε και τις 2 δουλειές των Benassi Brothers) album του. Ο τίτλος του είναι, βέβαια, εντελώς παραπλανητικός, αφού δεν θα βρείτε τίποτα το rock στη διάρκεια του Rock ‘N’ Rave, παρά μόνο την παρουσία του Iggy Pop, κι αυτού σαμπλαρισμένου από το “Sixteen” για τις ανάγκες του “Electro Sixteen”, στο bonus cd που συνοδεύει την κυκλοφορία.
Κατά τα άλλα, αυτό που βασικά κάνει ο Benassi στο νέο του album ονομάζεται αναδιάταξη δεδομένων. Καμία νέα αναζήτηση, καμία καινοτομία, τίποτα το μη αναμενόμενο εκ μέρους του. Συνεχίζει να παίζει με τη συνταγή που τον καθιέρωσε, με εκείνο δηλαδή το έξυπνα mainstream electrohouse με τον παχύ και ορισμένες φορές «διεστραμμένα» κοφτό ήχο και τις εκάστοτε techno πινελιές. Το κάνει πράγματι έξυπνα, παράγοντας ορισμένα κομμάτια τα οποία ηχούν ευχάριστα τόσο για το αυτί, όσο και για τα πόδια στις πίστες, όπως π.χ. το “Shocking Silence”, το “Free Your Mind (On The Floor)”, το “Finger Food” ή το single του 2006 “Who’s Your Daddy?” - με τις σκανδαλιστικές αναφορές του στο sex μεταξύ μεγαλύτερων σε ηλικία αντρών και dirty teenagers («You’re my daddy, come, I’ll give it to you» κτλ.) - το οποίο περιέχεται εδώ σε δύο νέα remixes, ένα από τον ίδιο τον Benassi κάτω από το ψευδώνυμο Pumpkin και ένα από τους David Guetta και Joachim Garraud.
Όσο όμως έξυπνα ή ευχάριστα και αν ηχούν στιγμές σαν και τις παραπάνω, ο Benassi δεν παύει να αρκείται σε εξαιρετικά λίγα πράγματα, δίνοντάς σου την εντύπωση πως όλη του η δημιουργικότητα εξαντλείται στο να βρει εκείνη την παραλλαγή του “Satisfaction” που θα τον κάνει να ξανασαρώσει τα παγκόσμια clubs. Έξι albums μετά, όμως, αυτό όχι μόνο δεν φαντάζει εφικτό, μα ούτε και αρκεί. Αν και ακόμα η δουλειά του δεν έχει ολισθήσει σε κακά επίπεδα, νομίζω πως ο Benassi έδωσε ό,τι ήταν να δώσει ως παραγωγός και θα ήταν ίσως καλύτερα αν αρκούνταν στη δουλειά των remixes στο εξής. Τομέας στον οποίον δείχνει μεγαλύτερη εφευρετικότητα και περισσότερη φαντασία, αν κρίνω π.χ. από το εξαιρετικό Sfaction remix που έκανε πρόσφατα στο “Bring The Noise” των Public Enemy, για το οποίο κέρδισε τόσο ένα Grammy, όσο και έναν δημόσιο έπαινο από τον ίδιο τον Chuck D. Μια γεύση αυτού μπορείτε να βρείτε κι εδώ, στο bonus cd του Rock ‘N’ Rave, σε ένα διαφοροποιημένο (εντούτοις αξιόλογο) Pumpkin remix.
