Άμα πω ότι είναι καλός αυτός ο δίσκος, γιατί υπάρχει περίπτωση να με στρώσουν πολλοί στο κυνήγι; Διότι, αν και οι Def Leppard χαίρουν εκπληκτικής εκτίμησης επειδή απέδειξαν πολλά χρόνια πριν τι πραγματικά σημαίνει μπάντα (με τη γνωστή περίπτωση αναπηρίας του ντράμερ τους Rick Allen) – ήτοι μία μάζωξη ανθρώπων που ναι μεν θέλουν να βγάλουν τα φραγκάκια τους, αλλά γουστάρουν να κουνάνε μαζί τις λεκάνες τους όταν ροκενρολάρουν – κατά τα άλλα δεν χαίρουν καλλιτεχνικής εκτίμησης. Ομολογώ ότι προσωπικά ποτέ δεν ήμουν φανατικάκι και εξέδρα για πάρτη τους (με την εξαίρεση του θαυμάσιου Οn Throught the Night). Και ειδικότερα μετά το Yeah του 2006 δεν έκοβα ούτε το αριστερό νύχι του παπαγάλου μου για να ακούσω το καινούργιο τους δημιούργημα.
Έλα όμως που οι Κωφές (ή Κωφεύουσες) Λεοπαρδάλεις έκαναν φέτος ένα δισκάκι που προσωπικά με εξέπληξε. Δυναμικό αμερικάνικο arena hard rock ‘n’ roll υψηλών οκτανίων και με φρεσκάδα 25χρονων, ικανό να στείλει πολλές νεότερες ηλικιακά μπάντες πίσω στο στούντιο απελπισμένες, το Songs From The Sparkle Lounge μπορεί μεν να μην είναι δισκάρα, αποτελεί όμως μια αξιοπρόσεχτη και αξιοπρεπέστατη κυκλοφορία. Όποιος λοιπόν εκ του προοιμίου έχει στείλει τις Λεοπαρδάλεις στο λάκκο με τους δεινόσαυρους και τους τετριμμένους rockers δεν θα μπορέσει να εκτιμήσει το στιβαρό “Go”, με το οποίο και σε πιάνει εξ απήνης ο δίσκος (αν και αλόγιστα τα πρίμα του στο εναρκτήριο ριφ). Ούτε θα μπορέσει να κουνήσει τους γοφούς του με το πανηγυρτζίδικο rock ‘n’ roll του “C’ Mon C’ Mon”. Ναι, εντάξει, παίζουν και δύο μπαλάντες, τα κλασικά δηλαδή, αλλά βάζω στοίχημα ότι αποτελούν πια το inside joke της μπάντας: «γράψε ρε μπαγάσα Vivian (Campbell) κανα-δυο απαλά να μελώσουν οι κολομπίνες και οι μαζορέττες». Και δοθέντος της ευκαιρίας να πω ότι ο πάλαι ποτέ κιθαρίστας του Ronnie James Dio είναι σε μεγάλα κέφια εδώ, ο Ιρλανδός βρίσκει και πάλι τη φόρμα του καθώς φαίνεται.
Να ’ναι καλά οι άνθρωποι, παίζουν ακομπλεξάριστα και είναι και αρκετά έξυπνοι ώστε να μπορούν να αφομοιώσουν στοιχεία παραγωγής από νεότερες μπάντες, όπως οι Linkin Park για παράδειγμα, κάνοντας το boy meets girl hard rock τους να ακούγεται απόλυτα σημερινό. Ο δίσκος αυτός προκαλεί όμορφο και στακάτο σεξουαλικό συναίσθημα, μα και ισορροπημένο διότι δεν έχουμε να κάνουμε με σοβινιστικό και σπασουαράτο (εκ του σπασουάρ) hardie arena rock που δεν προκαλεί τις κυρίες – αντίθετα, τις εξυψώνει. Τουτέστιν ο μοναδικός (ή κάτι τέτοιο) δίσκος του hard rock που μπορεί να ακουστεί στην ετήσια μάζωξη φεμινιστριών Ελλάδος (οι Αμερικάνες δεν έχουν τέτοια ζητήματα). Ωραίος δίσκος… Αμάξι σε πλήρη ανάπτυξη, σε στροφιλίκι της παλαιάς οδού Αθηνών-Κορίνθου, άνοιγμα στην κανονική εθνική έξω από την Πάτρα και στο φέρυ για Ιταλία. Δρόμο να έχεις μπροστά σου και το hard rock του Songs From The Sparkle Lounge σε συντροφεύει μια χαρά. Αλλά είπαμε: για συνειδητοποιημένους…
