Με το άλμπουμ Bastardista (2005) η Βραζιλιάνα καλλιτέχνης της διασποράς Celia Mara έκανε αίσθηση και σκαρφάλωσε ψηλά στα world music charts, κερδίζοντας και διάφορα βραβεία. Από τότε συνεχίζει ακάθεκτη να ταράσσει τα μουσικά πολυπολιτισμικά νερά με κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα σε reggaeton, samba-funk, hip-hop, spanish pop και balkan περιτύλιγμα. Το νέο της δισκογραφικό πόνημα Santa Rebeldia μιλάει για την «αγία εξέγερση» που ξεκινάει από εμάς εσωτερικά και ακολουθεί παγκόσμιους δρόμους μακριά από ανισότητες, πολέμους, αδικίες. Όσοι αναμένουν λοιπόν βαρύγδουπα συνθήματα και κραυγές τύπου «viva la revolution», θα απογοητευτούν, καθώς η δική της επαναστατική τρέλα έχει σαν μότο μονάχα τη μουσική.
H Celia Mara ήδη από νεαρή ηλικία ήταν αναμεμειγμένη με κοινωνικά κινήματα και επηρεάστηκε σε καταλυτικό βαθμό από το κύμα της tropicalia-tropicalismo, έχοντας ως πνευματικούς μέντορες τους Caetano Veloso, Chico Barque, Gilberto Gil αλλά και την Mercedes Sosa. Ταξιδεύοντας κατόπιν ανά τον κόσμο και εδρεύοντας πλέον αυτοεξόριστη στη Βιέννη και τελευταία στη Μπαΐα (διδάσκει μουσική σε Λατινοαμερικάνους για λογαριασμό της UNESCO) ρουφάει κάθε ήχο, κάθε εικόνα και κάθε εμπειρία, ώστε να δημιουργήσει ένα «μπάσταρδο» αμάλγαμα. Η νέα της δουλειά δεν είναι στρατευμένη παρά τους τρανταχτούς τίτλους και τους ανάλογους στίχους. Το “Matriamericas”, σε συνεργασία με την Amparo Sanchez των Amparanoia, κινείται στη γνώριμη σκηνή της Βαρκελώνης (Manu Chao, Ojos de Brujo, Muchachito, Chambao) και μας παρακινεί να γιορτάσουμε μία νέα Αμερική που γεννιέται, ενωμένη και δυνατή. Η ska-samba εκδοχή του “Anamaria” κρύβει απίστευτη ενέργεια και χορεύεις στο λεπτό φωνάζοντας «όχι πόλεμο». Με το δε “A Flor Do Dende” περπατάς στις υπέροχες παραλίες της Μπαΐα, ερωτεύεσαι, χαλαρώνεις και για λίγο ξεφεύγεις από τα δεινά προβλήματα του απαρτχάιντ. Αρώματα Βραζιλίας, Τζαμάικα, Ισπανίας μπλέκονται με χαρούμενη διάθεση σε ένα πανηγύρι μουσικής με περιεχόμενο και ουσία. Όπλο η μουσική και μόνο η μουσική, μας εξομολογείται με τον τρόπο της η Celia Mara και ακούγοντας συνολικά τον δίσκο (αρκετές φορές θα χρειαστεί) δεν μπορείς παρά να την πιστέψεις. Οι διαφορές με τον προηγούμενο δίσκο της δεν είναι τόσο έντονες, όμως στο τέλος η αίσθηση του Santa Rebeldia είναι πιο γεμάτη από συναισθήματα. Ίσως πάλι να σε κερδίζει η εσωτερική δύναμη που αναδύεται μέσα από αυτόν τον πολύχρωμο «μπάσταρδο» ήχο της.
Οι φαβέλες και τα γκέτο των Δυτικών μητροπόλεων στέκονται ως άξονας στις δουλειές της Βραζιλιάνας τραγουδοποιού, όμως το κοκτέιλ που μας χαρίζει δεν θέλει να μας μεθύσει και να μας ρίξει συναισθηματικά. Πίσω και πέρα από οποιαδήποτε ασχήμια, υπάρχει ελπίδα και χαρά. Κάπως έτσι τουλάχιστον βλέπει η ίδια τη ζωή – και συμφωνούμε απόλυτα.
