Ο Γερμανός DJ, παραγωγός και αυτό-αποκαλούμενος ηχοζωγράφος Pit Baumgartner, διαρρηγνύει συνήθως την pop κουλτούρα μας με την επωνυμία De Phazz, με μια εναλλασσόμενη συνοδεία από μουσικούς και διατηρώντας κάποια από την ευαισθησία του krautrock. Το Tales Of Trust είναι όμως μια προσωπική δουλειά, με την έννοια ότι ο Baumgartner απομακρύνεται εδώ από τη φόρμα της ζωντανής μπάντας για να πειραματιστεί μόνος, καλύπτοντας οικειοθελώς τα μάτια και πειθήνια αφήνοντας τον εαυτό του να παρασυρθεί από διάφορες μουσικές ετεροτοπίες, έχοντας εμπιστοσύνη στη μουσική για να τον κατευθύνει. Όπως ο ίδιος ο Baumgartner αναφέρει: «Η μουσική μου σε συνοδεύει ενόσω κάνεις κάτι. Σου δίνει τον χώρο να μην την προσέχεις αμέσως ή συνεχώς. Αν την ακούσεις όμως για μεγαλύτερο διάστημα και εμβαθύνεις θα έχει κάποια μαργαριτάρια να βρεις».
Πράγματι, το Tales Of Trust μπορεί να προσεγγιστεί αρχικά σαν το κενό (space) που αφήνουμε ανάμεσα στις λέξεις γράφοντας ένα κείμενο στο word, σαν παύσεις στην σκέψη μας, σαν τα σημεία αν θέλετε όπου αμβλύνονται τα διαδοχικά νοήματα, έτσι όπως στριμώχνονται ανάμεσα. Θα μπορούσε επίσης να γίνει μια λανθάνουσα σύνδεση με τη λεγόμενη μουσική για αεροδρόμια (music for airports) και τις μουσικές αναφορές του Brian Eno, θαυμαστή του Conny Plank, ενός από τους κύριους διαμορφωτές του krautrock. Όσο ξετυλίγεται το σύγχρονο γερμανικό του παραμύθι ο Baumgartner καταφέρνει νομίζω να συντονίσει τον ακροατή στον απαλό lounge βόμβο που αποτελεί και τον πυρήνα του δίσκου και σταδιακά να κτίσει τους jazz ρυθμούς του, τα εμβόλιμα country-blues ξεσπάσματά του, τα διάσπαρτα samples του, αποκτώντας για λίγο έναν πιο έντονο turntable χαρακτήρα προς το τέλος στο “Phantomgesicht”, για να κλείσει έπειτα με το γλυκό “Easy Goodbye”. Όμως αυτός ο δίσκος δεν είναι τα επιμέρους κομμάτια του. Είναι η συνολική του ατμόσφαιρα, οι νοητές εικόνες που διαδέχονται η μία την άλλη καθώς ο Baumgartner προχωράει την αφήγησή του. Η εικόνα του εξωφύλλου δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστή, καθώς το Tales Of Trust είναι η πορεία αυτής της κοπέλας μέσα στο δάσος. Kαι μέχρι να τελειώσει ο δίσκος, η κοπέλα είναι η ονειρική προβολή μας σε έναν χώρο ο οποίος ισορροπεί κάπου ανάμεσα σε ουτοπία και δυστοπία, ανάλογα με τις επιλογές του καθενός και τη δυνατότητά του τελικά να αφήνεται μερικές φορές να βαδίζει με τα μάτια κλειστά, έχοντας εμπιστοσύνη στη διαίσθησή του όταν η λογική φαίνεται να μην επαρκεί.
Το Tales Of Trust έρχεται ως συγκινησιακό ηχοτόπιο και παρόλο που πιθανότατα βρίσκω, για παράδειγμα, τα αντίστοιχα του DJ Krush πιο ενδιαφέροντα είναι παραδειγματικός θεωρώ ο τρόπος που ο Baumgartner οπτικοποιεί τα διάφορα νοήματα της μουσικής του αφήγησης.
