Ποτέ δεν έμαθα γιατί σταμάτησε να ηχογραφεί τη μουσική του σαν Sixteen Horsepower ο David Eugene Edwards. Όχι ότι το έψαξα και ιδιαίτερα το θέμα, εδώ που τα λέμε. Αλλιώς, αυτά που κάνει σαν Woven Hand δεν ακούω να έχουν καμία ειδοποιό διαφορά με τα όσα έκανε με την παλιότερή του μπάντα. Μάλλον έχει σχέση με την τωρινή σύνθεση της παρέας του, κι από τους παλιούς έχει κρατήσει μόνο τον Pascal Humbert στο μπάσο, το ηλεκτρικό και το ακουστικό. Στο έκτο του αυτό άλμπουμ σαν Woven Ηand, αν τα μετράω καλά, κάνει τη συμπαραγωγή ο Daniel Smith της οικογένειας Danielson, ενώ στις κιθάρες έχει τον Emil Nikolaisen των Serena Maneesh, συν δύο-τρεις άλλους μουσικούς που δεν έχουν περγαμηνές, αλλά δεν υστερούν κιόλας όταν έρχεται η ώρα να κάνουν εκείνο για το οποίο πληρώνονται…
Κατά τα άλλα, όλα καλά στον κόσμο του Edwards, του εγγονού ενός Ναζαρινού ιεροκύρηκα που σκοπό του έβαλε να μπολιάσει την αμερικανική μουσική παράδοση με το rock και με εικόνες από τον παράδεισο και την κόλαση. Οι θρησκευτικές του εμμονές είναι πάντοτε εδώ, στιγματίζουν τους στίχους βάζοντάς τους φωτιά, σκιαγραφώντας ζοφερούς τόπους όπου οι ψυχές αποζητούν τη λύτρωση και τον εξαγνισμό από αμαρτίες του παρελθόντος. Μιλάει για άλογα και μέλισσες και φτερά πουλιών και τους δίνει διαστάσεις που μέσα τους χωράνε δέκα τραγούδια συναρπαστικά, όπως αυτά που γράφει εδώ και μια δεκαπενταετία πάνω-κάτω.
Η αποκαλυπτική americana του είναι ακόμη ζωτική, δεν μας πέρασε ούτε δευτερόλεπτο από το μυαλό ακούγοντας το Ten Stones η σκέψη ότι επαναλαμβάνεται (παρότι δεν θα αρνηθώ ότι μου πέρασε η σκέψη ότι εξακολουθεί να ακούγεται τόσο πολύ κοντά στον Jeffrey Lee Pierce…), ούτε πάλι ότι είναι ασήκωτο το κλίμα που επικρατεί στο άλμπουμ, τόσο ώστε να θέλεις να δραπετεύσεις με την πρώτη ευκαιρία από τα σωθικά του. Μέχρι και το “Quiet Nights Of Quiet Stars” του Antonio Carlos Jobim διασκευάζει για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα, αλλά μην νομίσετε ότι θα νοιώσετε το αεράκι από την παραλία της Bahia να σας χαϊδεύει τα μαλλιά όταν βγει από τα ηχεία σας. Η φωνή του, αποφασιστική και χαραγμένη από ένα ιερό καθήκον να κηρύξει την αλήθειά της, δίνει στο κομμάτι ένα άλλο νόημα, σίγουρα πολύ διαφορετικό από εκείνο που επιθυμούσε ο δημιουργός του. Καλοδεχούμενο το ένα, καλοδεχούμενο εννοείται κι ό,τι έχει να του δώσει ο Edwards, αυτός ο μοντέρνος Δον Κιχώτης μιας Αμερικής η οποία μοιάζει να υφίσταται μόνο στα όνειρά μας, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή.
