Ελάχιστα γνωστοί έξω από την πατρίδα τους, Αυστραλία, αλλά πολύ επιτυχημένοι στην τελευταία, οι Cog είναι από τους πιο άξιους εκπροσώπους του progressive ήχου στις μέρες μας. Και με το παρόν, δεύτερό τους album, όχι μόνο καταθέτουν μια δουλειά ακόμα πιο συμπαγή και ενδιαφέρουσα από το προ τριετίας A New Normal, αλλά κάνουν και ένα γενναίο βήμα προς μια πιο διεθνή καταξίωση. Το εξώφυλλο μόνο τους προδίδει, καθώς το λιγότερο που μπορείς να πεις γι’ αυτό είναι πως είναι εκκεντρικό και το περισσότερο, κακόγουστο.
Το περιεχόμενο, πάντως, σε αποζημιώνει για όσους ενδοιασμούς μπορεί να έχεις βλέποντας το εξώφυλλο. Οι Cog πατάνε ισομερώς τόσο στην κληρονομιά των ουσιαστικών progressive μπάντων των 1970s (σκεφτείτε τους Yes, όχι τους Emerson, Lake & Palmer), όσο και στο νεότερο progressive metal στιλ, όπως το αποκρυστάλλωσαν οι Dream Theater και οι Tool – δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η παραγωγός τους Sylvia Massy είναι ο άνθρωπος πίσω από το Undertow των τελευταίων. Πέρα πάντως από όλα αυτά, το πλέον ουσιώδες στην περίπτωση των Cog είναι η ικανότητά τους να σκαρώνουν συνθέσεις περιπετειώδεις και με φαντασία, ικανές τόσο να απλωθούν σε έκταση ακόμα και επτά έως εννέα λεπτών δίχως να χάσουν την αιχμή τους, όσο όμως και να απαρτίσουν ένα σύνολο μεγάλης διάρκειας (72 λεπτά διαρκεί το Shifting Spaces) χωρίς να μπορείς να τους κατηγορήσεις για αχρείαστους πλατειασμούς.
Μπόλικα είναι τα highlights στα οποία μπορεί να σταθεί κανείς, όπως το επικών διαστάσεων “No Other Way”, το πρώτο single “What If”, το “Swamp”, οι εκρήξεις ηλεκτρισμού του “Bitter Pills” ή ακόμα και το πιο «ραδιοφωνικό» “Say Your Last Goodbye”. Δεν είναι πολλά τα groups σήμερα που, ενώ εμφανώς πατάνε σε πράγματα του παρελθόντος, αποδεικνύονται τόσο ικανά όσο οι Cog ώστε και με τον δικό τους τρόπο να το κάνουνε μα και να το εξελίσσουν, βγάζοντας ένα δεύτερο album καλύτερο από το πρώτο.
