Οι περισσότεροι μάθαμε για το τι εστί Poni Hoax το καλοκαίρι με την εμφάνισή τους στο Synch Festival, όπου ομολογουμένως άφησαν πολλά στόματα ανοιχτά για κάμποση ώρα. Οι πιο «ψαγμένοι» είχαν βέβαια ψυλλιαστεί τη δουλειά από νωρίτερα, καθώς ήταν ήδη γνώστες του εξαιρετικού ομότιτλου ντεμπούτο τους και έτσι ήταν κομματάκι προετοιμασμένοι. Τώρα, δίνεται και σε μας τους υπόλοιπους η ευκαιρία να είμαστε έτοιμοι στην επερχόμενη συναυλία της μπάντας, με τη σπουδή του δεύτερου τους άλμπουμ Images of Sigrid.
To κουιντέτο από τη Γαλλία συνεχίζει την πορεία του ακριβώς από εκεί που την άφησε δυο χρόνια πριν με το Poni Hoax. Δυνατές μελωδίες που πατούν στιβαρά σε ηλεκτρονικές φόρμες και δομές και τη φωνή του χαρισματικού frontman Nicolas Ker να βρίσκεται παντού, υπογραμμίζοντας τη δυναμική της. Στα (πολλά) 71 λεπτά του album οι Poni Hoax στηριζόμενοι στις 1980s dance επιρροές τους επεξεργασμένες και φιλτραρισμένες μέσα από την pop/rock λογική των 1990s και 00s παραδίδουν κομμάτια τα οποία φέρουν έντονο το συναίσθημα του ενθουσιασμού και του «ξεσηκωμού» από τον καναπέ στις discoball πίστες. To εισαγωγικό “Paper Bride” απλά σε «ζεσταίνει» με το επαναλαμβανόμενο beat, βάζοντάς σε στο κλίμα, αλλά στο μόλις τρίτο “Pretty Tall Girls” έχεις ήδη «καεί» με τον ξέφρενο ρυθμό του, την εμφατική μπασογραμμή (έστω και αν αυτή προέρχεται από bass keyboard) και το ξέσπασμα των κιθάρων. Το “Antibodies” από το πρώτο άκουσμα δείχνει πως είναι κομμάτι κλάσης, αποτελώντας άξιο διάδοχο του εκπληκτικού “Budapest”, ενώ τα “My Own Private Vietnam” και “All Things Burn” είναι τα τραγούδια που ξέχασαν να πουν ο Gary Numan και ο Bowie στα 1980s.
Επειδή, όμως, ο Soulis V με τον DJ Leo θα αργήσει να βάλει Poni Hoax στη Boom και να πει «φχαριστώ!, φχαριστώ!», θα αναγκαστούμε να κρίνουμε το Images of Sigrid στη ρεαλιστική του διάσταση: από τη θέση του καναπέ του σπιτιού μας – και από εκεί οι συνθήκες μοιάζουν λίγο «εκτός έδρας». Λυπητερό αλλά αληθινό, όμως πέρα από τα προαναφερθέντα κομμάτια το άλμπουμ μοιάζει λίγο άνισο. Ο χαρακτήρας του γίνεται πολυσυλλεκτικός όχι βάση σχεδίου αλλά επειδή προκύπτει. Από jazz στο “Τhe Bird Is On Fire” και pop/rock στο α-λα-Frantz Ferdinand “Υοu’re Gonna Miss My Love”, μέχρι μπαλαντοειδής στο “The Soundtrack Οf Our Fears” (με την Όλγα Κουκλάκη στα φωνητικά) και ambient στο αχρείαστα δεκατριάλεπτο “Faces In The Water”. Επίσης, οι συνθέσεις μοιάζουν να είναι τραβηγμένες στην έκτασή τους κατά πολύ, με υπερβολική π.χ. την επανάληψη των ρεφρέν. Κι αν στα dance προσανατολισμών κομμάτια αυτό δικαιολογείται και ίσως επιβάλλεται, στα υπόλοιπα απλά πλατειάζει την εικόνα του δίσκου.
Παρόλα αυτά, το Images Of Sigrid δεν είναι κακό. Για αυτούς που έχουν το ρυθμό μέσα τους είναι ίσως ιδανικό. Το πρόβλημά του είναι πως κάπου στερείται προσανατολισμού, προσπαθώντας να τα χωρέσει όλα. Ίσως γιατί η μπάντα, δουλεύοντας σε αυτήν την κατεύθυνση, προσπαθεί να δικαιολογήσει τoν χαρακτηρισμό pop/rock για λογαριασμό της;
