Έχουν ήδη κυκλοφορήσει έξι άλμπουμ (το Black Roses είναι το έβδομο), όλα λατρεμένα από το ελληνικό κοινό, που, από τότε που ξεπήδησαν οι HIM, τρέφει για κάποιο λόγο (ακόμα δεν τον έχω ανακαλύψει) μια τεράστια αγάπη σε οτιδήποτε έρχεται εκ Φινλανδίας. Αρκεί να διαθέτει έναν αρκετά sexy τραγουδιστή, ο οποίος να φοράει μαύρο μολύβι ματιών – όπως καλή ώρα ο Lauri Ylonen των Rasmus.
Είναι πολύ εύκολο να αδιαφορήσεις για μπάντες όπως οι Rasmus, ακόμα και να τις μισήσεις. Το γιατί είναι απλό: εφηβικοί στίχοι για ανεκπλήρωτα ρομάντζα και μαύρο ρίμελ να τρέχει από τα μάτια των μικρών γκοθούδων όταν αντικρίζουν τον Lauri Ylonen (σε νέα έκδοση, με οξυζεναρισμένο μαλλί πλέον). «Death pop» λένε οι ίδιοι οι Rasmus τη μουσική τους – για το pop να είστε σίγουροι, μα για το death μην παίρνετε και όρκο... Ο Desmond Child είναι όμως εδώ υπεύθυνος για τον νέο ήχο τους, μετατρέποντας το group σε μηχανή παραγωγής hit-singles, όπως ξέρει πολύ καλά να κάνει, με σκοπό – τι άλλο; – το άνοιγμα στην Αμερική. Πράγμα που δεν θεωρώ και ιδιαίτερα δύσκολο, αν κρίνω από το ότι, αν και δεν είμαι πλέον στο target group των Rasmus και δεν μου είναι συμπαθείς, βρήκα στο Black Roses μερικά τραγούδια τα οποία μου κόλλησαν για μέρες. Όπως, ας πούμε, το πρώτο single “Livin’ In A World Without You” – εκνευριστικά εθιστικό, με μια από τις καλύτερες γέφυρες ανάμεσα σε κουπλέ και ρεφρέν που έχω ακούσει σε τέτοια κομμάτια.
Eκτός όμως από αυτό, υπάρχουν και άλλες συνθέσεις εδώ οι οποίες εγγυώνται να φέρουν τους Φινλανδούς στην κορυφή για άλλη μια φορά. Δεν τσιγκουνεύονται καθόλου να «φορτώσουν» το κάθε τραγούδι με μεταλλικές κιθάρες και επιβλητικά drums. Έχουν κάνει δε και μια στροφή σε ήχους πιο δυναμικούς (σαν να αντρώθηκαν ξαφνικά;) και – ευτυχώς – αποφεύγουν τις μελιστάλαχτες μπαλάντες, που ποτέ δεν ήταν το φόρτε τους. Το “Ghost Of Love” έχει έναν ήχο ορθό και κοφτό, καθώς και μια πιο ηλεκτρική ατμόσφαιρα. Το “You Got It Wrong” είναι πιο επιθετικό (έχει και τη λέξη fuck, λογοκριμένη όμως και στο τραγούδι και στο booklet, γουάου!), ενώ το “Lost And Lonely” διαθέτει μια πρέζα epic metal, έτσι για να δέσει καλύτερα το γλυκό. Το μεγάλο μείον των Rasmus ήταν και παραμένει η φωνή του Lauri Ylonen. Δεν του βγαίνει του ανθρώπου να ακούγεται επιθετικός, σκοτεινός, ούτε καν ερωτικός. Πέρασαν εφτά άλμπουμ και η φωνή του είναι ακόμα «παιδική» και ακατέργαστη. Αν είχε ο Ville Valo τα κομμάτια που έχουν εδώ οι Rasmus, θα είχε βγάλει το group του από τον λήθαργο έμπνευσης των τελευταίων χρόνων.
Αν μπορούσε να χαρακτηριστεί κάπως το Black Roses, θα ήταν ως ώριμο μέσα στην ανωριμότητα του – πράγμα για το οποίο θα στοιχημάτιζα πως ευθύνεται περισσότερο ο Childs, παρά το ίδιο το σχήμα. Είναι προσεγμένο μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια, αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορείς να το πάρεις στα σοβαρά. Το κοινό βέβαια που σε λίγους μήνες θα δίνει Πανελλήνιες και φυσικά το κοινό των emo (το νέο μελίσσι φανατικών για αυτές τις μπάντες) θα το λιώσουν. Αυτοί όμως των οποίων η ηλικία τους επιτρέπει να πιουν αλκοόλ στις Η.Π.Α. (όπου στοχεύει τώρα η παρέα του Ylonen), σίγουρα μπορούν να ζήσουν σε έναν κόσμο χωρίς τους Rasmus...
