Οι Γάλλοι Destinity έχουν δώδεκα χρόνια στη σκηνή και το Inside είναι το έκτο άλμπουμ τους, οπότε δεν μπορούμε να περιμένουμε για να «ανθίσει» το συγκρότημα. Μετά από τόσο καιρό δεν ευελπιστούμε, αλλά απαιτούμε να δούμε χειροπιαστά αποτελέσματα, δηλαδή μια νέα κατεύθυνση, κάποια τραγούδια που να ξεχωρίζουν ή έστω κάτι το διαφορετικό από τα τετριμμένα. Οι Destinity δεν μας κάνουν όμως το χατίρι.
Η ακρόαση του Inside αφήνει μια αίσθηση λες και ακούς τους Machine Head σε περίοδο που βαριόντουσαν να κάτσουν σε ένα δωμάτιο για να συνθέσουν τραγούδια τα οποία θα μείνουν και τα ξεπέταξαν όλα σε μια βραδιά. Τα φωνητικά του Mick (από τον Άδη) είναι πειστικά, τα ντραμς του Morteos τρέχουν στις γνωστές ταχύτητες, ο Zephiros και ο Ponce δουλεύουν μια χαρά τις κιθάρες, αν όμως σας κλείσουν τα μάτια ούτε που θα τους ξεχωρίσετε από δεκάδες άλλα thrash/death metal συγκροτήματα. Υπάρχει ένα πράγμα που λέγεται προσωπικότητα και είτε τo 'χεις, είτε το αναπτύσσεις, αλλά αν περιμένεις να στο χαρίσουνε την έβαψες – και μάλλον εδώ είναι το πρόβλημα με συγκροτήματα όπως οι Destinity. Δεν ξέρουμε τι σκέφτονταν κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, γιατί αν είχαν στο μυαλό τους να κυκλοφορήσουν ένα single και το περιτύλιξαν με μερικά τραγούδια ακόμη για να το παρουσιάσουν ως άλμπουμ, αυτό θα εξηγούσε τότε το πόσο βαρετά ακούγονται τα τραγούδια που περιβάλουν το "Inhuman Corrosive Report", το μακράν καλύτερο δηλαδή track που περιλαμβάνεται μέσα στον νέο τους δίσκο.
Για να τελειώνουμε, καλό θα ήταν το metal κοινό να ανεβάσει λίγο τα στάνταρ του. Ακριβώς για να αποφεύγουμε να έχουμε στην αγορά μια πληθώρα παρόμοιων άλμπουμ, τα οποία ρίχνουν τον μέσο όρο από αυτό που θα θέλαμε να ακούμε.
