Όνειρα εκδίκησης τρέφει η – παντελώς άγνωστη στην Ελλάδα – 29χρονη Αμερικανίδα τραγουδοποιός και πολυοργανίστρια Kaki King, στην τέταρτη δισκογραφική της κατάθεση. Μη φανταστείτε όμως κάποιον αγριεμένο και φουρκισμένο δίσκο, ο οποίος θα ποντάρει στην εκδικητική οργή: ενδοσκοπική είναι η διάθεση και μπαλαντοειδή τα τοπία, με μια όμορφη αντίληψη περί alternative pop να τα διαποτίζει, είτε μιλάμε για τα τραγούδια, είτε για τα οργανικά (το Dreaming Of Revenge είναι μοιρασμένο).
Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, «αυτουργός» πίσω από το εύκολα προσβάσιμο στο μέσο αυτί κλίμα του δίσκου είναι ο παραγωγός Malcolm Burn, ο οποίος συμμετέχει στο τελικό αποτέλεσμα και ως υπεύθυνος για τη μίξη, αλλά και ως μουσικός. Όταν βέβαια τον αφήνει να παίξει κάτι η Kaki (από το Katharine) και δεν αναλαμβάνει η ίδια τις κιθάρες, τα πλήκτρα και τα τύμπανα. Εύκολα προσβάσιμο, πάντως, δεν σημαίνει και επιφανειακό ή φτηνιάρικο, όπως συχνά έχουμε δυστυχώς συνηθίσει. Οι μελωδίες της Kaki King διαθέτουν αυτό το μίνιμουμ ποιότητας που άνετα τις ξεχωρίζει από την έκπτωση και υπάρχουν στιγμές στον δίσκο στις οποίες ταιριάζει γάντι ο χαρακτηρισμός «καλοβαλμένο»: το εναρκτήριο instrumental “Bone Chaos In The Castle”, το “Pull Me Out Alive”, ο συνδυασμός βιολιών και τσέλου στο “Open Mouth” αποτελούν τέτοιες περιπτώσεις.
Το πρόβλημα όμως της παρούσας κυκλοφορίας είναι το ίδιο ακριβώς πρόβλημα που χαρακτήριζε και τις προηγούμενες καταθέσεις της Kaki King: υπάρχει συγκεκριμένη οροφή στο εγχείρημά της, καθώς η τραγουδοποιός αδυνατεί και πάλι να υπερβεί ό,τι θα ορίζαμε ως «συμπαθητικό». Η μουσική της μπορεί να μην ξεπέφτει στη μετριότητα ή στην αδιαφορία, σε καμία όμως περίπτωση δεν αποτελεί κάποια πρόταση με μεγάλη βαρύτητα για τα μουσικά πράγματα, ενώ η μονοτονία την παραμονεύει διαρκώς στη γωνία – ειδικά από τη μέση του δίσκου και έπειτα. Η Kaki King είναι από εκείνες τις μικρές ιστορίες, που για κάποιους λόγους κατακτούν ένα αφοσιωμένο κοινό, αλλά που οι περισσότεροι γρήγορα θα ξεχάσουν μετά την ακρόαση, επιδιώκοντας – και με το δίκιο τους – δυνατότερες συγκινήσεις. Μικρή, λοιπόν, η αξία του Dreaming Of Revenge σε μια εποχή υπερπαραγωγής δίσκων τέτοιου επιπέδου.
