Το πρόσωπο με τα γνώριμα ξασμένα μαλλιά και με το στόμα με το κόκκινο κραγιόν βγαίνει από τη ντουλάπα και έρχεται πάλι στο προσκήνιο, χοροπηδώντας ατσούμπαλα. Γιατί η μελαγχολία και η εσωστρέφεια μετριάζονται πλέον στο ελάχιστο. Τα φωτεινά και pop μονοπάτια του Wish και του Head On The Door έχουν λοιπόν εδώ την τιμητική τους, καθώς το 4:13 Dream αναδεικνύεται σε μια αναδρομή στις πιο κιθαριστικές και «χαρούμενες» στιγμές των Cure. Περασμένες μέσα από ένα φίλτρο μαύρου χιούμορ και ερμηνευμένες από μια φωνή που ακόμα ακούγεται ανατριχιαστική. Όσοι πίστευαν ότι μετά από ένα πολύ μέτριο άλμπουμ (The Cure), αυτή η μπάντα είναι μάλλον ξεγραμμένη, ας το ξανασκεφτούν.
Το εναρκτήριο “Underneath The Stars”, επιφυλάσσει στον ακροατή ένα υπνωτιστικό καλωσόρισμα στο 13ο όνειρο, βγαλμένο από τη φαντασία του Robert Smith. Η ατμόσφαιρα αυτή κρατάει για λίγο, ίσα για να έρθουν οι γνώριμες κιθάρες της χαρακτηριστικής Cure-pop στο uptempo “The Only One”, στο “Reasons Why”, στο funky, χορευτικό “Freakshow” ή στο ερωτικό και άγριο “The Real Snow White”. Καθώς η ακρόαση συνεχίζεται οι ρυθμοί ανεβαίνουν, μέχρι να φτάσουν στη σκοτεινή πλευρά. Τα “Sleep When I’m Dead” και το “Scream”, ικανοποιούν κάπως αυτό τον ρόλο και θα γεμίσουν χαρά τους λάτρεις των παλαιότερων στιγμών (όχι της Pornography περιόδου όμως), αφού το πρώτο ήταν ήδη ηχογραφημένο πρόχειρα από την εποχή του Head On The Door, και το δεύτερο είναι πολύ κοντά στο μοτίβο του Disintegration. Το κλείσιμο – και το ξύπνημα – από αυτό το ψυχεδελικό όνειρο ανήκει στο “It’s Over”, που συνιστά ένα τέλος βίαιο και επιθετικό, με τις κιθάρες και τα drums να παίρνουν φωτιά.
Το 4:13 Dream θα το κατηγορήσουν πολλοί ως ένα άλμπουμ-εύκολη λύση, μιας και τα τραγούδια είναι λίγο-πολύ ευχάριστα, κολλητικά και πολύ μακριά από αυτό που υπάρχει στο μυαλό τους όταν σκέφτονται τους Cure. Δεν είναι καταθλιπτικό και δεν σε βουλιάζει στη μαυρίλα. Δεν έχει τη στόφα του κλασικού και ίσως δεν είναι από τα άλμπουμ που θα μείνουν ως διαμάντια στη συλλογή τους. Δεν είναι όμως και μια απογοήτευση. Ούτε έχεις την αίσθηση ότι αυτό που ακούς είναι μια κακοφτιαγμένη νεκρανάσταση (βλ. Bauhaus, γκούχου,γκούχου). Ξεχάστε λοιπόν το απόλυτο σκοτάδι, και βυθιστείτε στις ιστορίες του θείου Robert. Ο οποίος μάλλον φαίνεται ότι πλέον κοιμάται καλύτερα τα βράδια και μπορεί να δημιουργεί πλέον όχι μόνο εφιάλτες, αλλά και πολύ ιδιαίτερα όνειρα.
