H αλήθεια είναι πως αγαπάω ιδιαίτερα το punk. Aλλά συγκεκριμένα, αρέσκομαι σε μια συγκεκριμένη μουσικά αντίληψή του, η οποία δυστυχώς απέχει πάρα πολύ από αυτή των Shooting At Unarmed Men. Και εξηγούμαι: Οι νέες κυκλοφορίες punk συνήθως πάσχουν από έλλειψη πρωτοτυπίας. Συνθέσεις με σημεία αναφοράς στους Fugazi ή τους Nirvana (συγκεκριμένες συνθέσεις των), ουρλιαχτά και τσιρίδες στα φωνητικά και μια απόπειρα προσθήκης ηλεκτρονικών στοιχείων (λογής εφέ παραμόρφωσης με τη βοήθεια της νέας τεχνολογίας) δεν σε κάνουν πρωτότυπη ή ενδιαφέρουσα punk μπάντα.
Από αυτό πάσχουν οι Shooting At Unarmed Men - οι οποίοι προέρχονται από την Ουαλία, αλλά έχουν μετοικήσει στη Μελβούρνη της Αυστραλίας - στον νέο τους δίσκο Triptych. Το όνομα του δίσκου δεν είναι τυχαίο, μιας και τις δώδεκα συνθέσεις του δίσκου, είχαν τη φαεινή ιδέα(!) να τις βάλουν σε τρία CD αντί του ενός… ίσα ίσα για να μας εκνευρίσουν κατά την ακρόαση (βλέπε αλλαγές στο CD player). Ωστόσο στον δίσκο βρίσκει κανείς και ορισμένα ενδιαφέροντα τραγούδια, στα στενά πάντα πλαίσια του punk – με αρκετό θόρυβο, κάποια ενδιαφέρουσα μουσικά στοιχεία εδώ κι εκεί και με τον τραγουδιστή και μπασίστα (πρώην μέλος των Mclusky) Jon Chapple να κρατάει το ενδιαφέρον και σε ορισμένα τραγούδια να σου φέρνει την εικόνα των στίχων στο μυαλό με τον φρενήρη ρυθμό του… Πάλι καλά δηλαδή να λες.
Σε γενικές γραμμές ένα όχι κακό, αλλά μέτριο άλμπουμ, που ωστόσο δεν είναι τίποτα συγκλονιστικό μουσικά ή πρωτότυπο, ακόμα και για το είδος του. Με κούρασε και δεν μου άφησε κάτι έντονα χαραγμένο στο μυαλό… Αν είστε fans του σχήματος (έχουν άλλα δυο πιο ενδιαφέροντα κατά τη γνώμη μου προηγούμενα άλμπουμ) δοκιμάστε το. Αν αντιλαμβάνεστε το punk ωμά, κιθαριστικά, με φωνητικά και στίχους δίχως αύριο και core αντίληψη, καλύτερα να απευθυνθείτε κάπου αλλού.
