Η αχνή μαρμαρυγή του σμήνους των πλήκτρων, οι περιπλανώμενες κιθάρες και το μετρονομικό αλύχτημα των τυμπάνων βάφουν με τα πιο μελανά χρώματα το φρέσκο μιας αυτοπαλίνδρομης, στοιχειωμένης μπασογραμμής, μέχρι να έρθει στο 4:36 η ώρα των σκιών: «… you gotta spend some time with me and I know that you ‘ll find love, I WILL POSSESS YOUR HEART». Δεν είναι έκκληση, ούτε καν παράκληση, παρά μόνο τα τείχη που έκτισε ο ίδιος ο Benjamin Gibbard στο σανατόριο του μυαλού του, τείχη με ξεφτισμένα graffiti από θρυμματισμένες σχέσεις, χαμένες ευκαιρίες, κούφιες ελπίδες και διασταυρώσεις χωρίς σήμανση. Και όμως: είναι η ίδια μπάντα η οποία, προ τριετίας, σιγομουρμούριζε μπαλάντες για απέθαντη αγάπη ή ακόμα για τη λαχτάρα της να αγκαλιάσει όλο το Μανχάταν, το ίδιο σχήμα που μεταπήδησε από ένα άγνωστο ανεξάρτητο label (Barsuk) στις αγκάλες της Atlantic, η οποία φρόντισε να τους μετατρέψει σε household όνομα που δεν χρειάστηκε κανένα Δούρειο Ίππο για να κατακτήσει τα top του Billboard, σε λατρεμένο σχήμα των απανταχού απόφοιτων των US college καθώς και σε υποψήφιους για Grammy! Κανείς δεν φανταζόταν ότι η δήλωση του ενορχηστρωτή, συμπαραγωγού και κιθαρίστα του group, Chris Walla, για «πολωτικό δίσκο που δείχνει τα δόντια του» θα οδηγούσε στην επιλογή του φοβιστικού, εμμονοληπτικού και διάρκειας 8:25 “I Will Possess Your Heart” ως πρώτου single, έστω και σε περικομμένη μορφή.
Χωρίς στοιχειώδες δημιουργικό όραμα, ειλικρινείς προθέσεις και διάθεση για περιπέτεια, οι ανωτέρω φιλοδοξίες δεν θα αργούσαν να καταλήξουν σε ηχηρό κόλαφο. Από το πρώτο κιόλας σκαλί του “Narrow Stairs”, τη γέφυρα στο φαράγγι του Bixby, ο Gibbard αφηγείται τα όνειρά του έχοντας κάτι από την εικονοκλαστικότητα του Kerouac, ενώ ο Walla οργώνει με επιτυχία το ίδιο χωράφι με τους Big Star και τους Pavement, χωρίς καμία λανθάνουσα lo-fi πρόθεση. Ανθεμικές μελωδίες δεν έλειψαν ποτέ από τη φαρέτρα τους, όπως η ιστορία της Cath, μιας νύφης η οποία σέρνεται σε μια δυσοίωνη ένωση καθώς « she holds a smile like someone would hold a crying child». Ίσως η χορωδία από σχεδόν αγγελικές φωνές και το θλιμμένο organ του “Grapevine Fires” να ξεστράτισαν από αυτό τον γάμο… Ακόμα όμως και όταν συλλογίζεται για το τέλος του οπτιμισμού στο “No Sunlight”, με τη συνοδεία κουδουνιστών α-λα-Pixies κιθαρισμών, ή μένει σε μια σχέση «out of fear of dying alone», ανασύροντας λίγη από την ηχητική κληρονομιά του Pet Sounds, ο Gibbard και οι συνοδοιπόροι του μόλις ανακάλυψαν τη διακριτική γοητεία του γκρι. Η οικειότητα της φωνής του προαναφερόμενου και οι ηλιαχτίδες των ενορχηστρώσεων του Walla έρχονται σε αντίστιξη με τους εν πολλοίς ερεβώδεις συλλογισμούς του, με κορύφωση το ελικοειδές, παρανοϊκό μπαράζ κιθαριστικού θορύβου (για τα μέχρι πρότινος mellow στάνταρ του group) στο “Pity And Fear”.
Η ακουστική κατακλείδα του americana “The Ice Is Getting Thinner” ακούγεται ηττοπαθής και μπερδεμένη, όπως και αρκετές πτυχές του άλμπουμ. Μολαταύτα, ποτέ δεν πέφτει στην παγίδα του παθητικο-επιθετικού, σχηματίζοντας με λέξεις και ήχους μοτίβα του μυαλού τα οποία στριφογυρίζουν αναποφάσιστα στις γειτονιές συνειδητού-ασυνείδητου. Δεν είναι η απόγνωση αυτό που οδήγησε τους Death Cab For Cutie στο Narrow Stairs – μοναχά η ανάγκη να εξερευνήσουν νέες μουσικές Εδέμ, είτε αυτές που οδηγούν στη πιο μοναχική θέση του Billboard, είτε εκείνες που σε φέρνουν πιο σιμά στην αυτογνωσία…
