Η αγαπημένη φωνή της σύγχρονης soul επιχειρεί να αγγίξει την ψυχή και το σώμα μας με ένα ολοκαίνουργιο προσωπικό album (το τρίτο της σε τέσσερα χρόνια) και για μια ακόμη φορά τα καταφέρνει περίφημα. Το Pot Of Gold βρίσκει την Alice Russell στην καλύτερη φάση της καριέρας της, καθώς έχει ωριμάσει – τόσο συνθετικά όσο και ερμηνευτικά – και παράλληλα δείχνει πολύ σίγουρη για τον εαυτό της.
Η μουσική της στο Pot Οf Gold είναι απλά καθηλωτική. Xρησιμοποιώντας όλο το εύρος των φωνητικών δυνατοτήτων της, η Russell μας χαρίζει έντεκα μικρά κομψοτεχνήματα, τραγούδια που θέλεις να τα ακούς ξανά και ξανά, τραγούδια που σε «φτιάχνουν» και σε κάνουν να νιώθεις πιο ζωντανός. Η νεαρή Βρετανίδα δεν είναι ούτε ποπ, ούτε ρετρό, ούτε και καμιά από αυτές τις «αιθέριες καλλίφωνες πιτσιρίκες» τις οποίες προσπαθούν να λανσάρουν οι εταιρείες. Είναι μια «underground» περσόνα, από αυτούς τους καλλιτέχνες που πραγματικά χαίρεσαι όταν τους ανακαλύπτεις, ενώ έχει επιπλέον τη φλόγα των 1960s ζωντανή μέσα της, αλλά και ένα πάθος όταν τραγουδά που μόνο απαρατήρητο δεν περνά. Αυτοί είναι και κάποιοι από τους λόγους που τα τελευταία χρόνια την έχουν εμπιστευτεί σπουδαία ονόματα της σύγχρονης electronica, όπως οι συμπατριώτες της παραγωγοί Will Holland (ο γνωστός Quantic) και Andy Carthy (γνωστός ως Mr. Scruff), το project Nostalgia 77 και o TM Juke - τον τελευταίο μάλιστα τον συναντάμε ξανά ως παραγωγό στο Pot of Gold.
Προσωπικά πιστεύω πως με αυτό το album η Alice Russell καταφέρνει να εδραιωθεί στον nu-soul χώρο και να δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερες προσδοκίες για το μέλλον. Είχα αρκετό καιρό να ακούσω δίσκο με τόσα πολλά καλά τραγούδια: δυναμικό ξεκίνημα με το “Turn And Run”, συνέχεια με ήχο Motown στο “Two Steps”, για να φτάσουμε στα «τρελαμένα» φωνητικά του “Living The Life Of A Dreamer”. Λίγο πιο κάτω μας περιμένει το υπόγειο groove του “Got The Hunger” και οι δύο μεγάλες εκπλήξεις του album: το εξαιρετικό swing του “Lights Went Out” και η πανέμορφα αφαιρετική διασκευή στο “Crazy” των Gnarls Barkley (θα το λατρέψετε). Η συνέχεια είναι funky με τους ήχους του “Hesitate” και του παλιότερου, λιγάκι αλλαγμένου εδώ, “Harry On Now”. Το πιο πιθανό, όταν τελειώσει και το “All Alone” με το οποίο κλείνει το album, είναι να ξαναπιέσετε το play και να δυναμώσετε το volume για μια ακόμη ακρόαση. Τέτοιο album είναι το “Pot of Gold”! Ακούγεται συνέχεια και δυνατά. Καλές ακροάσεις!
