O Will Johnson επανέρχεται με ένα διπλό cd, το ένα με τους South San Gabriel και το άλλο με τους Centro-matic, για να μας παρουσιάσει το πολλαπλό ταλέντο του στη μουσική για μια ακόμη φορά. Με το πρώτο άκουσμα του Dual Hawks, οι South San Gabriel αποδεικνύονται μια μπάντα που έχει να δώσει πολλές, μα υπερβολικά πολλές, μπαλάντες με τη βραχνή φωνή του Johnson σε μια κατά την ταπεινή μου άποψη αποτυχημένη προσπάθεια προσέγγισης της Springsteen αισθητικής. Kάτι που φυσικά σίγουρα δεν τον δικαιώνει, καθώς οι άψυχες, στην πλειονότητά τους, συνθέσεις δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για αναθεώρηση. Τι να πρωτοσχολιάσω, τις κοινότοπες και χλιαρές μελωδίες σε ακουστική κιθάρα; Ή τη δυσανασχετημένη, στην προκειμένη περίπτωση, φωνή του Will Johnson, ο οποίος μοιάζει να τραγουδάει από αγγαρεία;
Οι Centro-matic, από την άλλη, ροκάρουν σε ρυθμούς mid tempo. Aλλά δυστυχώς δεν μπορούν να ξεσηκώσουν, όχι τουλάχιστον με τέτοιες συνηθισμένες light εκδοχές της americana σαν κι αυτές που μας παρουσιάζουν σε αυτό το 11ο άλμπουμ τους – μόνη εξαίρεση και δυνατότερο σημείο τους η ερμηνεία του Johnson στο “Ι, The Kite”. Ίσως γιατί πάλι μοιάζουν να μιμούνται και όχι να δημιουργούν, απέχοντας έτσι αρκετά από κάποιες παλιότερες – και καλύτερες – δουλειές τους.
Έτσι, αν και πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο και υγιές ως προς την παραγωγή μουσικό σύνολο, το Dual Hawks δεν κατάφερε να με κερδίσει συναισθηματικά και ούτε μία από τις μελωδίες δεν μπόρεσε να αγκιστρωθεί στο αυτί μου. Μάλλον γιατί αυτή τη φορά έλλειψε η δυναμική και η πνοή και από τα δύο side-projects του Τεξανού μουσικού.
