Οι U2 αργούν ακόμα. Λέγανε πως θα βγάλουν δίσκο φέτος, αλλά τελικά θα βγει γύρω στην Άνοιξη. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν συγκροτήματα όπως οι Keane. Μπορεί να μην έχουν την ίδια ιστορία και το ίδιο ταλέντο με τους Ιρλανδούς, έχουν όμως ανάλογες φιλοδοξίες, οι οποίες μεταφράζονται σε pop/rock κομμάτια που φλερτάρουν ακομπλεξάριστα με τον mainstream ήχο.
Oι επιρροές από U2, είναι ίσως το βασικότερο χαρακτηριστικό του Perfect Symmetry. Το τρίτο άλμπουμ των Keane αφήνει στην άκρη τις τρυφερές μπαλάντες που μας τους σύστησαν πίσω στο 2004, για χάρη μιας δυναμικότερης pop προσέγγισης, η οποία μεταδίδεται αυτή τη φορά μέσα από πιο «παχιές» ενορχηστρώσεις. Είναι επίσης το πρώτο άλμπουμ όπου στα credits αναγνωρίζεται επίσημα ένα τέταρτο μέλος, αν και στις φωτογραφίες συχνά-πυκνά κρύβεται (ως συνήθως). Στα πρώτα τους χρόνια, οι Keane είχαν μόνο πιάνο και ντραμς στον ήχο τους. Το πιάνο βέβαια είναι κι εδώ σε πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά οι ενορχηστρώσεις είναι εμπλουτισμένες με κιθάρες, μπάσο, synths και παλαμάκια (όλο χαρά). Πότε-πότε πετάγεται και κανένα σαξόφωνο ή κανένα βιολί, απόπειρα περαιτέρω εξέλιξης του ήχου τους, πιθανόν περιττή. Το πρώτο single είναι το πολύ δυναμικό “Spiralling”, που ανοίγει το δίσκο με αξιοζήλευτη αμεσότητα. «When we fall in love, we’re just falling in love with ourselves», λέει με πάθος ο γλυκούλης Chaplin και μοιάζει να έχει δίκιο. Ακολουθεί το εξίσου αξιόλογο “The Lovers Are Losing”, αποτελώντας – μαζί με το ομώνυμο “Perfect Symmetry” – την καρδιά του δίσκου. Είναι σπουδαία κομμάτια και τα τρία. Από εκεί και πέρα, όμως, οι συνθέσεις χωλαίνουν. Βέβαια, το “Better Than This” θυμίζει κάτι από το “Ashes To Ashes” του Bowie και το “You Haven’t Told Me Anything” κρατάει κάπως το ενδιαφέρον με τα μπιμπλίκια του. Αλλά μετά τα μισά υπάρχει μια αχρωμία. Κάποιοι λένε πως τα σπουδαία άλμπουμ είναι αυτά που περιέχουν ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους προς το τέλος. Το Perfect Symmetry, όμως, εξαντλεί όλα τα δυνατά του χαρτιά από νωρίς.
Ανεξάρτητα από το αν οι Keane δικαιούνται με τα τραγούδια τους να γεμίσουν τα στάδια και τα ραδιόφωνα όλου του κόσμου (προς το παρόν ίσως όχι), η εμφανής φιλοδοξία τους για κάτι τέτοιο είναι ευπρόσδεκτη και αξιοθαύμαστη. Χρειαζόμαστε συγκροτήματα σαν κι αυτούς. Άλλωστε ο Bono όπου να ’ναι πενηνταρίζει και οι Coldplay είναι πολύ μόνοι τελευταία.
