Το J2 είναι ένας δίσκος-επιστέγασμα της συνεργασίας δύο ανθρώπων με αξιοπρόσεκτη, τουλάχιστον, παρουσία στο μουσικό γίγνεσθαι από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 μέχρι τούδε: της Jarboe, γνωστής περισσότερο όντας μέλος των θρυλικών Swans (έκτοτε έχει στο ενεργητικό της αρκετές προσωπικές δουλειές, αλλά και πολλές συνεργασίες μεταξύ των οποίων με τους post-metal Neurosis αλλά και τους A Perfect Circle του Maynard Keenan των Tool), και του Justin Broadrick, με προϋπηρεσία σε συγκροτήματα τα οποία ποικίλουν σε ήχο και μουσικό προσανατολισμό (από τους πρωτοπόρους Godflesh και το doom/post rock των Jesu στο ηλεκτρονικό ντουέτο των Techno Animal, ενώ, σημειωτέον, έχει παίξει μέχρι και με τους Napalm Death!). Περγαμηνές οι οποίες αποδεικνύουν μάλλον εύκολα το ανήσυχο της καλλιτεχνικής φύσης του δίσκου.
Η συνεργασία αυτή δείχνει εύκολη, όσο αφορά τουλάχιστον τον καταμερισμό των εργασιών. Η μεν Jarboe αναλαμβάνει τα φωνητικά και τα keyboards, ενώ ο Broadrick τη βασική ενορχήστρωση. Ηχητικά κινούνται σε σκοτεινά μονοπάτια (όπως ίσως αναμενόταν άλλωστε), με ηλεκτρονικές, ως επί των πλείστων, αποχρώσεις, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον, τις περισσότερες φορές, μουσικό περιβάλλον. Το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, το “Decay”, ίσως να μην αποτελεί επαρκή απόδειξη των παραπάνω, καθώς λειτουργεί εισαγωγικά, με τους λαρυγγισμούς της Jarboe να ξεκινάνε το κομμάτι και να συνεχίζονται αδιάκοπα στα 7 περίπου λεπτά του (διάρκεια που μάλλον κουράζει), συνοδεύοντας το μινιμαλιστικό noise/drone περιβάλλον του Broadrick. Το αμέσως επόμενο “Let Go” είναι μάλλον το πρώτο από τα τρία μεγάλα (ποιοτικά μιλώντας) τραγούδια του δίσκου. Διατηρώντας κάποια από τα drone συνθετικά στοιχεία του “Decay”, με φωνητικά που μπλέκονται όμορφα μεταξύ τους (όλα εκτελεσμένα από την Jarboe με την ευρεία χρησιμοποιούμενη εδώ και δεκαετίες μέθοδο του overdubbing) και με το αργό, νωχελικό και αρκετά δραματικό beat, μας δίνει στην ουσία μια πρώτη ιδέα του τι καλό μπορεί να βγει από αυτή την συνεργασία. Το “Magick Girl”, που έπεται στο track listing, είναι ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου, ένα τραγούδι με αρκετά αργή και σταθερή ανάπτυξη. Ξεκινάει με ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στα keyboards το οποίο, στη συνέχεια, συνοδεύεται από τα εξαιρετικά ηλεκτρονικά του Broadrick, ένα κολλημένο ριφ στην κιθάρα, μια επαναλαμβανόμενη φράση της Jarboe, για να προστεθεί στο τέλος ένα πολύ όμορφο beat, απογειώνοντας το κομμάτι με έναν περίεργο τρόπο: δίνοντάς του μια επιπλέον διάσταση, διατηρώντας όμως το σκοτεινό του χαρακτήρα του. Το τραγούδι που κλείνει τη δυνατή τριάδα, είναι το φινάλε και του δίσκου, το “8mmsweetbitter”. Μια σύνθεση που έρχεται πιο κοντά σε ό,τι έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε electronica, με τα φωνητικά να δίνουν μια αμυδρή αίσθηση της μαύρης τραγουδιστικής κουλτούρας.
Όσον αφορά στα υπόλοιπα, το μεν “Romp” διατηρεί τις βασικές δομές που βρίσκει κανείς σε όλο τον δίσκο (με τα επαναλαμβανόμενα μέρη), αλλά μάλλον είναι αρκετά μονοδιάστατο, με τους λαρυγγισμούς της Jarboe να ηχούν κάπως κουραστικοί και, ας μου επιτρέψετε, παράταιροι. Το δε “Tribal Limo”, αν και μέχρι περίπου τη μέση καταφέρνει να διατηρεί το ενδιαφέρον με τη συνθετική του εξέλιξη, τα – υποτιθέμενα – tribal φωνητικά της Jarboe, που περισσότερο μοιάζουν με άναρθρες κραυγές, χαλάνε την όμορφη προϋπάρχουσα διάθεση. Το συναίσθημα, λοιπόν, που σου αφήνει αυτή η συνεργασία είναι κάπως ανάμεικτο, με τα μισά κομμάτια του δίσκου να βρίσκονται σε ένα ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο, αναμενόμενο ίσως της, όπως και να το κάνουμε, σημαντικής αξίας των δύο συμβαλλόμενων μερών, και τα άλλα μισά να κινούνται από τη γραμμή της χρυσής μετριότητας και κάτω. Πάντως, έστω και για το ήμισυ του συνόλου, μια ματιά σε αυτή τη συνεργασία σίγουρα δεν θα κάνει κακό.
