Οι AC/DC υπήρξαν από τις μεγάλες μουσικές μου αγάπες – και με Bon Scott και με Brian Johnson. Και πέρα όμως από το αυστηρά υποκειμενικό γούστο, υπήρξαν επίσης και από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα του hard rock, εφευρίσκοντας τον προσωπικό τους ήχο, επιβιώνοντας αλώβητοι από τον θάνατο του Scott, αποκτώντας, χάρη στο ανεπιτήδευτα «βρώμικο» στιλ τους, φίλους ακόμα και σε πολύ διαφορετικούς μουσικούς χώρους και καταθέτοντας γερά (και επιτυχημένα) singles, ακόμα και όταν οι σύγχρονοί τους «σκληροί» είχαν πια καταντήσει υπόθεση για συγγενείς και φίλους. 35 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, 200 εκατομμύρια δίσκους αργότερα και με το όνομά τους ήδη να κοσμεί τους 100 σημαντικότερους καλλιτέχνες του πενταγράμμου, όπως τους επέλεξε το Rolling Stone, τι άραγε μπορεί να έχουν να μας πουν οι AC/DC;
Η απάντηση, όπως τη δίνει το Black Ice, είναι όχι και πολλά. Στα 53 του ο Angus, στα 55 του ο Malcolm στα 61 ο Johnson – τα νούμερα δεν είναι τυχαία, ακόμα και αν μιλάμε για τρεις από τους πιο αυθεντικούς rock ‘n’ roll αστέρες των τελευταίων χρόνων. Τα πράγματα είναι δεδομένα και τακτοποιημένα στη ζωή τους, άρα και στην έμπνευσή τους, επομένως και στο τι θα περιέχει ένας νέος δίσκος τους. Ίσως δε να είναι και στρογγυλοποιημένα, όπως είναι και η παραγωγή του Brendan O’ Brien, μια κατά τα άλλα επαγγελματική δουλειά η οποία και τον ήχο της μπάντας σέβεται και τη mainstream απήχηση του τελευταίου σκέφτεται. Ακόμα και αν πέρασαν οκτώ χρόνια από το Stiff Upper Lip, η πορεία των AC/DC έχει «κλειδώσει»: ό,τι έκαναν εκεί κάνουν λίγο-πολύ και στο Black Ice, όπως και το τι περιείχε το Stiff Upper Lip έμοιαζε λίγο-πολύ με το Ballbreaker – και πάει λέγοντας προς τα πίσω και προς τα αληθινά σημαντικά άλμπουμ των Αυστραλών.
Οι AC/DC δεν ψάχνουν για νέους πελάτες. Θα ήταν γελοίοι – και ψεύτες – αν το έκαναν σε τέτοια ηλικία και όχι «ανήσυχοι» καλλιτέχνες. Ούτε το Black Ice είναι κάποια σημαντική δουλειά, είτε για τα μουσικά πράγματα των zeros, είτε για τον κατάλογό τους. Μια συμπαγής και φροντισμένη κατάθεση είναι, που περιέχει μια από τα ίδια και τα γνωστά – αν και τα γρυλίσματα του Johnson ακούγονται λίγο γερασμένα. Στη διαδρομή οι AC/DC έχουν σκαρώσει και μερικά τραγούδια ικανά να σταδιοδρομήσουν σε ραδιόφωνα και charts ανά τον κόσμο: το “Rock ‘N’ Roll Train” ήδη παίζεται, αξίζει ίσως να τσεκάρετε και τα “Spoilin’ For A Fight” και “She Likes Rock ‘N’ Roll”. Αλλά κάπου εκεί τελειώνει η όλη ιστορία. Το Black Ice θα αρέσει στους ήδη κερδισμένους (και ήδη πολυάριθμους) φαν και θα συντηρήσει κι άλλο τον μύθο των AC/DC, χωρίς να τον αμαυρώσει. Είναι σημαντικό αυτό, αν σκεφτείτε πού έχουν καταντήσει δισκογραφικά άλλοι μεγάλοι του hard rock, σαν π.χ. τον Ριχάρδο Μαυροπερισσότερο. Από εκεί, όμως, ως τα πανηγύρια τα οποία έστησαν διάφοροι κλασικοροκάδες μεσολαβεί μια μεγάλη απόσταση και ένα παρελθόν με τόσο μεγάλο ειδικό βάρος, ώστε αναπόφευκτα αποτελεί μέτρο σύγκρισης για ένα παρόν που σου θυμίζει μεν ό,τι κάποτε αγάπησες, δίχως όμως να σε πείθει ότι τούτη η ανάκληση αναμνήσεων συνοδεύεται και από κάποιον καλλιτεχνικό λόγο ύπαρξης.
