Ποτέ δε θα ξεχάσω πόσο είχα αγαπήσει το ντεμπούτο άλμπουμ του Mike Skinner ή αλλιώς «The Streets». Πίσω στο 2002, το Original Pirate Material είχε όλα τα φόντα να γίνει soundtrack της καθημερινότητάς μου, όπως και έγινε. Λίγο τα εθιστικά hip hop beats του, λίγο η slacker συμπεριφορά και χύμα προσωπικότητα του Mike Skinner και φυσικά λίγο και η δικιά μου ηλικία εκείνη την περίοδο, όλα βοηθήσανε στο να ακούσω τον συγκεκριμένο δίσκο πραγματικά πολλές φορές. Από τότε φυσικά πέρασε πολύς καιρός, ο Mr. Skinner έγινε από χασομέρης της διπλανής πόρτας pop star (τουλάχιστον στη χώρα του) και στην πορεία άλλαξε και ο ήχος των τραγουδιών του. Τι σημαίνει λοιπόν μία νέα κυκλοφορία των Streets;
Πρώτα-πρώτα, εκείνη η «μόνος μου εναντίον όλου του κόσμου» νοοτροπία έχει σχεδόν εξαλειφθεί, πράγμα λογικό και λόγω της ηλικιακής και πνευματικής ωρίμανσης του συγκεκριμένου κυρίου. Κατά δέυτερο λόγο το ηχητικό background για τις εκθέσεις ιδεών του Mike Skinner είναι πολύ διαφορετικό. Μην περιμένετε τα διεστραμένα beats που ξεσήκωναν τους απανταχού ψυχωμένους πιτσιρικάδες πίσω στο 2002. Ένα soulful συναίσθημα, μελωδικά ρεφρέν και μια χαλαρή και κάτι σαν crooning διάθεση έχουν πάρει τώρα το τιμόνι του οχήματος των Streets. Τρίτο και κυριότερο, η θεματολογία τους απέχει μίλια από την εξιστόρηση της καθημερινότητας ενός νεαρού slacker, κυμαινόμενη πλέον στα πλαίσια των ανθρωπίνων σχέσεων, της εσωτερικής αναζήτησης, της μόλυνσης του περιβάλλοντος και άλλων τέτοιων παρεμφερών.
Παρ’ όλα αυτά, το Everything Is Borrowed, αν και λίγη συγγένεια έχει με τα πρώτα βήματα των Streets, είναι αρκετά καλό. Έχει δύο κομμάτια που ξεχωρίζουν (“Everything Is Borrowed” & “The Escapist”) και πολύ σωστά επιλέχθηκαν και για να είναι τα δύο πρώτα singles του άλμπουμ, καθώς και το “Heaven For The Weather”, που σου μεταδίδει την πάρτι αίσθηση στην οποία πιθανότατα και στόχευε ο Mike Skinner. Από εκεί και πέρα υπάρχει επίσης το “The Way Of The Dodo”, με την κριτική του στην ανθρώπινη εκμετάλλευση του περιβάλλοντος, καθώς και το “On The Edge Of A Cliff”, με ένα μήνυμα εσωτερικής αναζήτησης δίπλα-δίπλα με τις «ζεστές» και εθιστικές του μπασογραμμές.
Σίγουρα οι Streets δεν εκπροσωπούν πλέον το καινούργιο και ριζοσπαστικό, όπως κάνανε στο πρώτο μισό της καριέρας τους. Αλλά ακόμα και εάν αυτό δεν συμβαίνει, δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να μας προσφέρουν μία καλή συλλογή τραγουδιών με κάθε τους δίσκο – όπως κάνουν και στην περίπτωσή μας. To Everything Is Borrowed μπορεί να μην ανακαλύπτει τον τροχό ή να δείχνει το μέλλον με τους ήχους του αλλά μπορεί να κρατήσει καλή συντροφιά στον καθένα μας, ιδιαίτερα στα κρύα που έρχονται.
