Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την τελευταία κυκλοφορία της γιαπωνέζικης μπάντας και τώρα πια, στο 7ο άλμπουμ της, ειλικρινώς αδυνατώ να καταλάβω το cult στάτους που απολαμβάνει στην Ευρώπη και (λιγότερο) στην Αμερική. Κι αυτό γιατί στο Yogusa δεν ξετυλίγεται παρά μια σειρά από απλούστατες μελωδίες, οι οποίες υποτίθεται ότι έχουν παρυφές στις folk και ψυχεδελικές ημέρες της αμερικάνικης ηπείρου στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Στα παραπάνω προσθέστε και μία πολύ ισχυρή δόση από μεταφυσικές ανησυχίες πρωτογενούς επιπέδου.
Ναι, σαφώς, η ατμόσφαιρα του δίσκου είναι ευχάριστη και χαλαρωτική. Δεν υποστηρίζω ότι δυσφόρησα, σχεδόν δεν βαρέθηκα. Αλλά τα σχεδόν αστεία πουλάκια που κελαηδούν, τα αργόσυρτα drums τα οποία ακολουθούν τα – χιλιοπαιγμένα – ακόρντα και οι στίχοι για εσωτερική γαλήνη με έναν ειλικρινή μεν, αλλά ήδη γνωστό από το πρωτογενές Hait Ashury και την αγγλική acid folk, τρόπο δεν μπορεί να κάνουν εντύπωση στις μέρες μας. Η περίφημη επαναφορά της folk και των παρακλαδιών της είναι μία πραγματικότητα εδώ και χρόνια, από τις πλέον εμπορικές πλευρές της μέχρι τις πιο απόκρυφες και αποκρυφιστικές της εκφάνσεις. Και ναι μεν τα διαμάντια να τα ξεχωρίσουμε, να πάρουμε και τα παιδιά μας για μία βόλτα με το Yogusa υπό μάλης και εντός της σιντιέρας του αυτοκινήτου (εάν και το τελευταίο αποτελεί μάλλον ιλαροτραγωδία σε επίπεδο κώδικα), αλλά τίποτα παραπάνω. Δεν γίνεται να κάτσουμε να εντρυφήσουμε σε στίχους όπως «Τα πτηνά άδουν, το τέλος του απογεύματος, φτάνουμε κάπου αλλού πίνοντας dew πάνω στο γρασίδι, κάπου αλλού, οδήγησε με στα ουράνια, ένα πουλί κουβαλά ένα σπόρο, σημάδια της χαραυγής».
Και μην ακούσω τίποτα για χαϊκού, διότι θα είναι άστοχο. Τα χαϊκού και διαφορετική νομολογία μα και δομικότητα έχουν και όντως η ποιητικότητα τους είναι κάτι το οποίο αποπνέει σεβασμό και θαυμασμό για τους Ιάπωνες υπηρέτες της υψηλής τέχνης της ελλειπτικότητας και μινιμαλισμού στο στίχο. Τέλος, οι αναφορές της μπάντας στον Neil Young και το τραβηγμένο από τα μαλλιά cult status μόνο και μόνο επειδή είναι εξωτικά φρούτα για Ευρωπαίους και Αμερικανούς είναι σχεδόν εκνευριστικά – και τα δύο.
