Σε κατάσταση μετατραυματικού σοκ, τέσσερα παιδιά που γνωρίστηκαν τυχαία σ’ ένα class-experiment του κολεγίου της Βαλτιμόρης αποφάσισαν να βγάλουν δίσκο. To 2006 κυκλοφορoύν το Kamehameha και φέτος η δεύτερή τους απόπειρα λέγεται Ice Cream Spiritual.
Επηρεασμένοι από τα γουέστερν και τα πόκεμον που έβλεπαν μικροί, μπήκαν στο στούντιο κι άφησαν την φαντασία τους ελεύθερη – αυτό φαίνεται και από το label όπου ανήκουν. Ήχοι από επιδρομές των Απάτσι και των Σιού με τα τύμπανα (Jeremy Hyman) να παίζουν τον ρόλο του ιππικού – που πάντα φθάνει στην ώρα του – η φωνή του πόκεμον (Molly Siegel) ή αλλιώς η Bjork σε ηλικία 5 χρονών να ωρύεται σε έναν ακατάληπτο λαρυγγικό παροξυσμό, και δυο κιθάρες (Ken Seeno, Dustin Wong) να κάνουν τσουλήθρα προς το πανκ. Μπάσο δεν παίζει. Ο μπασίστας Michael Petruzzo έφυγε από τη μπάντα το 2005, αλλά σε αυτό εδώ το άλμπουμ «έπαιξε» ζωγραφίζοντας το εξώφυλλο.
Το όλο σχήμα ουσιαστικά κινείται σε avant-garde σκηνικό: πειραματισμός, ακατέργαστος ήχος, βερμπαλιστικά ξεσπάσματα και αισθητή η απουσία των στίχων στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου. Τα τραγούδια έχουν αρκετές ομοιότητες μεταξύ τους και καθώς ο δίσκος προχωράει έχεις την εντύπωση ότι πρόκειται ουσιαστικά για ένα και μοναδικό μεγάλο κομμάτι. Φασαριόζικες κιθάρες που μοιάζουν να κάνουν διαγωνισμό για το ποια από τις δυο παίζει πιο γρήγορα και δυνατά (“7 Souls”), η Molly η οποία, χρησιμοποιώντας τη φωνή της σαν όργανο, τη μία τσιρίζει και από την άλλη νιαουρίζει (“Celebrate The Body Electric (It Came From An Angel)”), ενώ τα ντραμς βαράνε ασταμάτητα (“G Shock”).
Ένα μουσικό χάος, που είτε το αποδέχεσαι για την πρωτόγονη ενέργεια την οποία βγάζει και το ακούς δυνατά ή παθαίνεις υπερβολική δόση και το κλείνεις. Η πλάστιγγα γέρνει προς το δεύτερο ενδεχόμενο…
