Οι Applicants είναι από τις μπάντες εκείνες που τους ταιριάζει απόλυτα η έκφραση «προσπαθούν πολύ». Και πιο συγκεκριμένα, θέλουν τόσο πολύ να ακούγονται και να δείχνουν εκκεντρικοί, ώστε σε κάνουν να συμπονάς την επιθυμία τους αυτή. Η επιτήδευσή τους αφαιρεί κάποιους πόντους από την όποια καλή μουσική πρόταση και πρόθεση μπορεί να έχουν, και ασφαλώς δεν έχουν και πολλές τέτοιες να κάνουν…
Πρόκειται κατ' αρχήν, να πούμε, για ένα τρίο με έδρα το Λονδίνο, το οποίο απαρτίζεται από δύο Βρετανούς και μία κοπέλα με καταγωγή από το Χονγκ Κονγκ. Έχουν ως εκ τούτου αναφορές στη γιαπωνέζικη pop και στη μουσική των βίντεο παιχνιδιών, μόνο που τα έχουν περάσει από το μπλέντερ για να είναι σίγουροι ότι τα beats τους είναι τσακισμένα και άγρια στην υφή και τις διαθέσεις τους – βοηθάει ιδιαίτερα ότι ο ένας εξ αυτών, ο Fidel Villeneuve, έχει χρηματίσει καλλιτέχνης υπό την ομπρέλα της ετικέτας Digital Hardcore του Alec Empire. Όχι ότι ακούγονται ποτέ τόσο ακραίοι όσο θα τους ήθελε ο τελευταίος… Εκεί μπαίνει και ο βρετανικός παράγοντας του τρίο, που τους θέλει να διανθίζουν τις pop απόπειρές με διαστρεβλωμένες ιδέες οι οποίες να τιμούν την παράδοση της χώρας στο διαφορετικό, το ασυνήθιστο, το εκκεντρικό τέλος πάντων.
Οπότε ερχόμαστε στην αρχή, όπου λέγαμε για αληθινές ιδιοφυΐες που έλαμψαν από την προσωπική τους διαδρομή μέσα στην παραδοξότητα και την άρνηση των κατεστημένων αισθητικών αξιών και το πως ετούτοι εδώ δεν είναι καθόλου έτσι – γιατί δεν μπορούν να είναι. Τρέχουν λοιπόν και δεν φτάνουν να ακουστούν διαφορετικοί, βάζοντας ό,τι μπορούν στον αναδευτήρα των επιρροών τους, το punk και την electro μορφή του συνάμα, τον εξτρεμισμό του rock ‘n’ roll και τις τεχνικές παραγωγής των 1960s pop αριστουργημάτων, κι όλα τούτα να πιαστούν χέρι-χέρι με την γλυκύτητα της σύγχρονης pop. Γίνεται ρε φίλε αυτό ή θα ακουστεί σαν πίτσα σπέσιαλ, με ό,τι υπάρχει στην κορυφή της; Το μάντεψες πολύ σωστά… (Στις φωτογραφίες τους δε, ποζάρουν με ψεύτικα αίματα στο πρόσωπο, λες και δεν ξέρουν ότι αυτό το κάνει εδώ και χρόνια ο Wayne Coyne των Flaming Lips…Hellooo?).
Πάντως ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το καλύτερο ίσως, επειδή εκεί αποφασίζουν να παίξουν straight χωρίς να βάλουν το χέρι τους σε οποιοδήποτε μουσικό στυλ μπορούν να θυμηθούν, έχει τον ίδιο τίτλο με τη γραμματοσειρά που χρησιμοποιώ εδώ και χρόνια όταν γράφω - ό,τι είναι αυτό που γράφω τέλος πάντων: Times New Roman. Τώρα αυτό τι να θέλει να μου πει;
