Υδρογόνο-2-Οξυγόνο είναι η συνταγή της ζωής, όπως μάθαμε στο σχολείο, και στην περίπτωση των Αμερικανών H2O η συνταγή της καλλιτεχνικής ζωής φαντάζει εξίσου απλή με τη χημική εξίσωση που ενέπνευσε το όνομά τους: κοφτό, γρήγορο και φωνακλάδικο punk rock, το οποίο νοσταλγεί το τρίτο punk revival των μέσων της δεκαετίας του 1990 (“1995”), μπλέκοντας όμως την κληρονομιά των Offspring και των Green Day με τον hardcore ήχο του αμερικανικού punk των 1980s.
Το Nothing To Prove είναι το πέμπτο album τους και είναι μια δουλειά γεμισμένη με 9 δυναμιτάκια (συν ένα κολλάζ δηλώσεων ονόματι “What Happened?” στο φινάλε) κανένα από τα οποία δεν φτάνει τα 3 λεπτά σε διάρκεια. Ομολογουμένως οι H2O υπηρετούν με συνέπεια τα όσα αγαπούν και θα ήμουν άδικος αν δεν τους αναγνώριζα ότι παίζουν με δύναμη και με πάθος ή αν δεν παραδεχόμουν ότι το Nothing To Prove διαθέτει κάποια νόστιμα τραγούδια, σαν το προαναφερόμενο “1995” με τα σχεδόν Oi! δεύτερα φωνητικά στο refrain, το φλογισμένο “A Thin Line” ή τα συμπαθέστατα “Sunday” και “Still Here”. Καθώς όμως όλα αυτά τα έχουμε ακούσει και ξανακούσει πολλές φορές, χρειάζεται πλέον και κάτι που φοβάμαι πως οι H2O δεν διαθέτουν: φαντασία. Γιατί, δίχως αυτήν, το καλύτερο που μπορεί να πετύχει το group είναι να ηχεί ως μια καλοφτιαγμένη κόπια σπουδαιότερων πραγμάτων.
Από εκεί και πέρα, είναι καθαρά θέμα οπτικής: αν είστε fan του ήχου, θα κρατήσετε από την παραπάνω περιγραφή το «καλοφτιαγμένη» - και θα είστε ευτυχείς. Αν δεν είστε και αναζητείτε απλώς μουσικές συγκινήσεις στην τρέχουσα δισκογραφική παραγωγή, θα κρατήσετε το «κόπια» και θα πορευτείτε δίχως τύψεις για άλλες πολιτείες...
