Κάπου ανάμεσα στο αγγλικό pop/rock και στο αμερικάνικο sleaze, με μεγαλύτερη έμφαση στο πρώτο παρά το δεύτερο, οι Wonderfools – Βίκινγκς οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν πως διαθέτουν άποψη και πρόταση για το σύγχρονο rock – ψάχνουν να βρουν μια θέση στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Επειδή, όμως, βρίσκονται στη δισκογραφία εδώ και δώδεκα ήδη χρόνια και επειδή το Too Late to Die Young είναι το τέταρτο άλμπουμ τους, μήπως ήρθε η ώρα να ψάξουν για καμιά άλλη δουλειά και να παρατήσουν τη ρημάδα τη μουσική στη μοίρα της;
Οι λόγοι για το παραπάνω ερώτημα είναι πολλοί με πρώτον και καλύτερο ότι μπορεί μεν να μην θυμίζουν κάποιο συγκεκριμένο γκρουπ, όμως, ταυτόχρονα, δεν κομίζουν και κάτι το σημαντικό: γιατί δεν φτάνει να παίζεις καλά τα όργανα, πρέπει να έχεις και συνθέσεις και κανά τραγούδι που να ξεχωρίζει και – πάνω απ’ όλα – χρειάζεται να έχεις και προσωπικότητα. Κάπου εδώ βρίσκεται και η πραγματική Αχίλλειος πτέρνα των Wonderfools. Σίγουρα βέβαια δεν είναι οι μόνοι που εμφανίζονται στη δισκογραφία χωρίς συγκεκριμένη μουσική πρόταση, βαρεθήκαμε όμως να τρώμε στη μάπα τον καθένα, άσχετα από μουσικό είδος, ο οποίος στηρίζει την καριέρα του με τραγούδια άνευρα, ανούσια και τόσο βαρετά – λες και έχουνε όλα βγει όλα κάποιο ίδιο καλούπι.
Η ακρόαση του τελευταίου album των Wonderfools συνοδεύεται από την απορία μα πότε στο καλό τέλειωσε το άτιμο και δεν το πήρα χαμπάρι; Ταυτόχρονα συνειδητοποιείς ότι, ενώ το Too Late To Die Young διαθέτει λίγο απ’ όλα, δηλαδή και τα γρήγορα κομμάτια του τα ’χει (“Nothing Left To Burn”) και τα σκληρά του τα ’χει (“Big Love”) μα και τις μπαλάντες του (“Taking Chances”), δεν σου τραβάει το ενδιαφέρον με τίποτα από όλη αυτή την «ποικιλία». Μάλλον οι Wonderfools πίστεψαν την ιστορία με την ανάμιξη γνωστών συνταγών οι οποίες ξανασερβίρονται με άλλη ορολογία και διαφορετική σύνταξη, αλλά το μόνο που μπορούμε να πούμε στην περίπτωση αυτή είναι «ας πρόσεχαν»…
