Δεν είναι και πολλοί οι καλλιτέχνες που έχουν βγάλει έξι άλμπουμ πριν πατήσουν τα 30. Ο Ben Weaver από το Oregon των Ηνωμένων Πολιτειών, παράτησε από το πρώτο έτος το κολλέγιο που παρακολουθούσε και άρχισε να ταξιδεύει, μαζεύοντας εμπειρίες από τη ζωή στην Αμερική. Εμφανισιακά, φέρνει λίγο σε Badly Drawn Boy (χωρίς το σκουφάκι) και η φωνή του, αν και μονοεπίπεδη, έχει μία απαλή χροιά που πολλοί ομότεχνοί του θα ζήλευαν.
Τα περισσότερα από τα καινούργια του τραγούδια γράφτηκαν στο Βερολίνο, σε διάστημα δύο εβδομάδων. Σε πολλά σημεία του δίσκου ο Weaver κάνει φανερές προσπάθειες να ξεφύγει από τα αυστηρά όρια της folk, χρησιμοποιώντας ελαφριά ηλεκτρονικά μπιτάκια, και εισάγοντας στον ήχο του νέα όργανα, όπως τσέλο, παραμορφωμένες ηλεκτρικές κιθάρες και organ. Το “Dead Bird”, επί παραδείγματι, ξεκινάει με μια ακουστική κιθάρα και προς το τέλος εμφανίζεται απρόσμενα ένα κουαρτέτο εγχόρδων μαζί με ρυθμικά ντραμς, πιθανόν ψηφιακά. Όλα αυτά του βγαίνουν τελικά σε καλό, γιατί δίνουν ένα πρόσθετο ενδιαφέρον στις ενορχηστρώσεις. Highlight του δίσκου είναι το “Anything With Words”, ένα ποιητικό τραγούδι, γεμάτο εικόνες, με χαλαρό ρυθμό και μια ευκολομνημόνευτη μελωδία. Οι στίχοι του Weaver, μολονότι αφηρημένοι, είναι ίσως το πιο δυνατό του σημείο. Σπάνια συνδέονται με ομοιοκαταληξίες, ενώ αποφεύγουν τα κλισέ και τα προφανή, χαρίζοντας στα κομμάτια μια εκφραστική ελευθερία.
Ιδιαίτερα σπουδαίες στιγμές δεν υπάρχουν. Αν ο Weaver επέλεγε να περιορίσει την καριέρα του τραγουδώντας στα υπόγεια του μετρό, σαν φτωχός πλην τίμιος τροβαδούρος, κανείς δεν θα του έλεγε ότι χαραμίζεται. Ωστόσο, η αμεσότητα και η απλότητα του άλμπουμ αυτού δημιουργεί ένα πολύ ρομαντικό περιβάλλον. Μαζί με τις ζωγραφιές του εξωφύλλου και του φυλλαδίου, που είναι σχεδιασμένες από τον ίδιο, αναδύεται μια συμπαθητική παιδικότητα, με την οποία ουκ ολίγοι μπορεί να ταυτιστούν.
